روی ها را نگار کرده رسید

کار من زان نگار شد به نگار

آن نگاری که کافرش برخواند

بیش اسلام را نکرد انکار

کرد مرهم دل فگار مرا

چهره هایی به پنج گشته فگار

کاژ کرده برو بنفشه و گل

کار کرده برو به نقش و نگار

راست همچون زدوده رای تو بود

که زحملان خبر نداشت عیار

چون سخای تو بد صافی و پاک

که نیفتد به روز منت بار

همه دو روی و دوستند و عزیز

در دل و طبع مردمان هموار

هیچ دو روی را در این عالم

تیزتر زان ندیده ام بازار

تا درآمد چو آفتاب از در

شد ز روزن برون چون شب تیمار

هر درستی که بود ازو بشکست

لشکر دین بنازجان اوبار

زآن شکسته که بود زود ببست

هر شکسته که داشتم در کار

چون بسختم تمام و بشمردم

راست آمد به سختن و به شمار

چشم جود تو را و حال مرا

سخت اندک نمود و بس بسیار

گفتم ای ماه شکل بر پر سنگ

پدرت آفتاب چرخ گزار

راحتی دادیم سزاست که من

بی تو رنجو بودم و بیمار

از منت عذر خواست باید از آنک

گله دارم ز مادرت کهسار

راه بر من چنان ببست همی

که شدی روز روشنم شب تار

بخت من خفته مانده بود به گل

گر نکردیش همچو گل بیدار

عمده ملک و خاص شاه رشید

تحفه سعد گنبد دوار

آنکه باران ابر او کرده ست

فصل های جهان ز جود بهار

طبع او بحر گشت و بحر سراب

کف او ابر گشت و ابر غبار

از پس عز خدمتش همه ذل

وز پس فخر خدمتش همه خوار

کوکب خرم و رای او ثابت

اختر عزم و امر او سیار

همت او همی کند آسان

هر چه گردون همی کند دشوار

ای به طبع و به کف تو منسوب

در وقار و سخا جبال و بحار

روز تأیید تو نبیند شب

گل اقبال تو ندارد خار

سپر جاه تو مرا دریافت

زیر تیغ زمانه خونخوار

همچو آئینه طبع من بزدود

از پس آنکه بود پر زنگار

چون برستم ز حبس کج نروم

پیش فرمان تو قلم کردار

تو حقیقت چنان شمر که مرا

بر میانست چون قلم زنار

تا همی گردد و همی بارد

بر زمین آسمان و ابر بهار

چرخ مانند بر معادی گرد

ابر کردار بر موالی بار