شیخ سعدالله مسیح پانی‌پتی یا خیرانوی شاعر هندی، معاصر شاه جهان و جهانگیرشاه گورکانی بود و با ادیبان معاصر خود از جمله شیدا، صائب و مقرب‌خان روابط حسنه‌ای داشت. او دوازده سال در بنارس اقامت گزید و به مطالعهٔ زبان و ادبیات سانسکریت پرداخت. این دوران زندگی او در استفادهٔ فراوانش از واژه‌های سانسکریت و هندی در منظومهٔ «رام و سیتا» نمود یافته است.

از آثار معروف او می‌توان به ترجمهٔ منظوم فارسی حماسهٔ باستانی هندوستان «رامایانا» با نام «رام و سیتا» و مثنوی «پیغمبرنامه» اشاره کرد که گفته می‌شود این دومی را -که دربارهٔ زندگی پیامبر اسلام سروده شده است- در پاسخ به منتقدانی نگاشته که او را به خاطر سرایش منظومۀ رام و سیتا نجس و کافر می‌دانستند. منابعی ترجمهٔ منظوم کتاب مذهبی هندوها «بهگودگیتا» را نیز به او نسبت داده‌اند.

منظومهٔ «رام و سیتا»ی ملامسیح به واسطهٔ «وبگاه گنجینهٔ فارسی» از روی کتاب «رامایانا - کهن‌ترین حماسهٔ عاشقانهٔ هند - بازسرودهٔ ملامسیح پانی‌پتی» به همت دکتر سید عبدالحمید ضیائی و پروفسور سید محمد یونس جعفری از انتشارات مرکز تحقیقات فارسی رایزنی فرهنگی ایران در دهلی نو به گنجور اضافه شده است.