.....................
....................
ای تطاول بین که از دست شب یلدا کشم
ای امید ناامیدان، ای پناه بی کسان
نا امید و بی کسم دست من و دامان تو
من نگویم آن کسم در آستانت جلوه گر
یا ز گستاخی سگ کوی توام خاکم به سر
این قدر گویم به زاری تا توانم این قدر
ای امید ناامیدان، ای پناه بی کسان
نا امید و بی کسم دست من و دامان تو
چون ترا دانسته ام از رحمت پروردگار
رحمتی کن رحمتی، ای رحمت حق زینهار
آیت «لا تقنطوا من رحمة الله» گوشدار
ای امید ناامیدان، ای پناه بی کسان
نا امید و بی کسم دست من و دامان تو
ای که می دانی که قلب مؤمنان عرش خداست
تا دلی را بشکنی........بودن رواست
یک نظر زان حضرتم از روی رحمت التجاست
ای امید ناامیدان، ای پناه بی کسان
نا امید و بی کسم دست من و دامان تو
دست گیرا! دست گیرم، ره نمایا! ره دهید
چون تویی درمان دردم چارهٔ دردم کنید
ای امید خود «وفایی» را مفرما نا امید
ای امید ناامیدان، ای پناه بی کسان
نا امید و بی کسم دست من و دامان تو
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر با ناله و زاری به خداوند متوجه می‌شود و از او می‌خواهد که به او رحم کند. او خود را ناامید و بی‌کس معرفی می‌کند و از خداوند به عنوان امید ناامیدان و پناه بی‌کسان یاد می‌کند. شاعر به رحمت و لطف خداوند اعتقاد دارد و از او می‌خواهد که به قلب مؤمنان توجه کند و یک نظر رحمت به او بیفکند. در نهایت، او درخواست می‌کند که خداوند دردی که دارد را درمان کند و ناامیدی را از او دور کند.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان فضای دل‌تنگی و longing اشتر می‌پردازد. شاعر از حس عمیق احساسات و کمبودها صحبت می‌کند، به گونه‌ای که دلش برای کسی تنگ شده و زندگی‌اش با یاد آن شخص پر شده است. این احساس تصوری از عشق و ارتباطی عمیق را بیان می‌کند که در غیاب آن شخص، خلایی بزرگ در دل شاعر ایجاد می‌شود.
هوش مصنوعی: ای ستاره‌ای که در تاریکی شب بلند می‌درخشی، من در شب یلدا که طولانی‌ترین شب سال است، به تو امید دارم. تو پناهی برای کسانی هستی که در زندگی بی‌پناه و ناامیدند.
هوش مصنوعی: در حال حاضر تنها و ناامید هستم و تنها امیدم به دست و دامن توست.
هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که کسی در برابر تو خود را نشان داده است، یا اینکه از شدت گستاخی، مانند سگی در کوی تو، خاک بر سر خود می‌ریزم.
هوش مصنوعی: من به شدت از ته دل به گریه و خواهش می‌پردازم تا جایی که بتوانم. ای امید کسانی که ناامید هستند، ای پناه کسانی که دل‌تنها و بی‌کس‌اند.
هوش مصنوعی: در شرایطی ناامیدی و تنهایی، من به تو نیاز دارم و به دامن تو پناه می‌آورم.
هوش مصنوعی: از زمانی که تو را با رحمت خداوند شناخته‌ام، از تو خواهش می‌کنم رحمتی بر من نازل کنی؛ ای رحمت الهی، لطفاً به من نگاه کن.
هوش مصنوعی: این عبارت به ما یادآوری می‌کند که هرگز نباید از رحمت خدا ناامید شویم. خداوند پناهگاه کسانی است که در زندگی خود احساس تنهایی و بی‌پناهی می‌کنند. این پیام به ما می‌گوید که امید و اعتماد به رحمت الهی همیشه باید در دل ما زنده باشد.
هوش مصنوعی: بی‌چاره و تنها هستم، فقط تو را دارم که به من امید می‌دهی.
هوش مصنوعی: ای کسی که می‌دانی دل‌های مؤمنان جایگاه والایی دارد، اگر بخواهی دلی را بشکنی، باید بدانی که این کار قابل قبول نیست.
هوش مصنوعی: یک نگاه از آن شخصیت بزرگ، نشانه‌ای از رحمت و لطف است. تو ای کسی که ناامیدی در دل داری، به او امید ببند و پناه می‌بر به او، زیرا او حمایتگر بی‌کس‌هاست.
هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده از احساس تنهایی و ناامیدی خود صحبت می‌کند و به گونه‌ای به شخص دیگری اشاره می‌کند که وجودش می‌تواند برایش مایه آرامش و امید باشد. او به تصویر کشیدن دست خود و دامان آن شخص، بیانگر وابستگی و نیازش به محبت و حمایت اوست. در واقع، این ابراز احساسات نشان‌دهنده عمق ارتباط انسانی و پیوند عاطفی است.
هوش مصنوعی: دستت را دراز کن تا کمکم کنی! راه را نشانم بده! مرا رها کن و چون تویی که درمان درد منی، برای مشکل‌هایم چاره‌ای پیدا کن.
هوش مصنوعی: ای امید خود را از دست نده، ناامید نباش؛ تو امید کسانی هستی که بی‌کس و کارند و به تو پناه می‌برند.
هوش مصنوعی: من ناامید و بی کس هستم و فقط به تو تکیه دارم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.