گنجور

منتسب به چند شاعر
 
 
 
جشنوارهٔ رزم‌آوا: نقالی و روایتگری شاهنامه

با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب شعری: رباعی
منبع اولیه: محمودرضا رجایی
تعداد ابیات: ۲
خلاصه

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که وجود انسان و تجربیاتش تنها بر اساس بد و خوب بودن نیست. شاعر می‌گوید که اگر من به این دنیا آمدم، به خاطر خوب و بد نیست، بلکه وجود من مستقل از این مسایل است. در نهایت، او به این نتیجه می‌رسد که در این دنیای خراب و فانی نه آمدن، نه بودن و نه ترک این دنیا معنایی ندارد.

برگردان به زبان ساده

# گر آمدنم به من بُدی، نامَدَمی.

ور نیز شدن به من بدی، کی شدمی؟

هوش مصنوعی: اگر وجودم برای تو خوشایند بود، چرا به من نزدیک نمی‌شوی؟ و اگر هم قرار باشد که به من نزدیک شوی، من کی به وجود آمده‌ام؟

# بِهْ زان نَبُدی که اندرین دیْرِ خراب،

نه آمدمی، نه شدمی، نه بُدَمی.

هوش مصنوعی: بهتر بود که در این معبد ویران نمی‌آمدم، نمی‌شدم و وجود نداشتم.
رونوشت متن رونوشت نشانی نمای مشابه کتابهای چاپی (فقط رایانه)
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
خوانش‌ها
مشق شعر
هم‌آهنگ‌ها
ترانه‌ها
حاشیه‌ها
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
خوانش‌ها
مشق شعر
هم‌آهنگ‌ها
ترانه‌ها
حاشیه‌ها
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
خوانش‌ها
مشق شعر
هم‌آهنگ‌ها
ترانه‌ها
حاشیه‌ها
رباعی ۱۷ به خوانش سهیل قاسمی
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
فعال یا غیرفعال‌سازی قفل متن روی خوانش من بخوانم
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
خوانش‌ها
مشق شعر
هم‌آهنگ‌ها
ترانه‌ها
حاشیه‌ها
منتسب به هر دو سخنور
خیام

همین شعر » بیت ۱

گر آمدنم به من بُدی، نامَدَمی.

ور نیز شدن به من بدی، کی شدمی؟

سنایی
سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۰۵ » بیت ۱

گر آمدنم ز من بدی نامدمی

ور نیز شدن ز من بدی کی شدمی

چطور یک شعر می‌تواند به چند شاعر منتسب باشد؟
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
خوانش‌ها
مشق شعر
هم‌آهنگ‌ها
ترانه‌ها
حاشیه‌ها
خیام
خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۴

گر آمدنم بخود بدی نامدمی

ور نیز شدن بمن بدی کی شدمی

به زان نبدی که اندر این دیر خراب

نه آمدمی نه شدمی نه بدمی

سنایی
سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۰۵

گر آمدنم ز من بدی نامدمی

ور نیز شدن ز من بدی کی شدمی

به زان نبدی که اندرین دهر خراب

نه آمدمی نه شدمی نه بدمی

مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه
اطّلاعات
واژگان
تصاویر
خوانش‌ها
مشق شعر
هم‌آهنگ‌ها
ترانه‌ها
حاشیه‌ها

معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است

اطّلاعات
واژگان
تصاویر
خوانش‌ها
مشق شعر
هم‌آهنگ‌ها
ترانه‌ها
حاشیه‌ها

تا به حال ۱۴ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...

اردشیر در ‫۱۱ سال و ۲ ماه قبل، جمعه ۴ بهمن ۱۳۹۲، ساعت ۱۰:۱۴ نوشته:

با سلام
به باور بنده این رباعی پرسشی است در رابطه با یکی از اسرار افرینش و مشهور ترین که تا کنون بدون پاسخ مانده است
هدف از خلقت انسان چیست ?
ااندیشمندان بزرگ و فیلسوفان مشهور و نامدار نتوانسته اند به این پرسش پاسخ دهند و اندسته از کسانی که خود را خیلی با دانش می دانند فقط برای استفاده از نادانی مردم سخنانی یاوه تحویل داده اند به عبارتی دیگر و بر اساس باور خیام نخست زنخی زدند و اخر خفتند

reply flag link

 
امین کیخا در ‫۱۱ سال و ۲ ماه قبل، جمعه ۴ بهمن ۱۳۹۲، ساعت ۱۳:۱۳ نوشته:

اردشیر جانم به فارسی به توضیح روش آفرینش کیهان و انسان و گیاه و جانوران در گذشته بندهشن یا بندهش می گفته اند که چنانچه می دانید این نام کتابی با این نام است ( بندهش ) .اما امروز لغت کیهانزایی را هم داریم که برابر cosmogenesis است . پرسش های خیام بسیاری از آنها کیهانشناسانه و یا بندهشی هستند .

reply flag link

 
اردشیر در ‫۱۱ سال و ۲ ماه قبل، جمعه ۴ بهمن ۱۳۹۲، ساعت ۱۴:۵۵ نوشته:

با سپاس استاد پرسشی که برای کوچک شما پیش امده است این است که ایا می توانیم لغت بندهش را جایگزین واژه اسرار افرینش و .... بکار بریم به عبارت دیگر در جمله اسرار افرینش چیست می توانیم بنگاریم بندهش چیست
با تشکر از شما اگر ممکن است پاسخ بفرمایید

reply flag link

 
اردشیر در ‫۱۱ سال و ۲ ماه قبل، جمعه ۴ بهمن ۱۳۹۲، ساعت ۱۵:۲۲ نوشته:

با سلام بر خوانندگان گرامی به هر روی پیدایش و مرگ انسان و سرنوشت ادمی در اختیار خود انسان نیست به همین شوند اندیشمندی بزرگ مانند خیام با اینکه در زمان زندگی خویش در میان بزرگان شهر گرامی بوده و از جایگاه مناسبی برخوردار بوده است و با اطمینان می توان گفت که در اسایش نسبی و در خوشی می زیسته , به صورت بی پرده اذعان می دارد که نبود اودر این جهان بهتر از تولد , زندگی و مرگ او بوده است و این نشان از ان است که شوند افرینش انسان به صورت اسرار ,بدون پاسخ مانده و تنها پروردگار بزرگ از ان اگاه است.

reply flag link

 
امین کیخا در ‫۱۱ سال و ۲ ماه قبل، جمعه ۴ بهمن ۱۳۹۲، ساعت ۱۸:۱۸ نوشته:

اردشیرجانم بن یعنی بنیاد و اساس و دهشن همان دادن است و سر هم یعنی چگونگی ایجاد و آفرینش همه چیز ولی اسرار را نمی توان در این لغت جای داد هر چند که جستار در مورد کیهانزایی بیشتر با رازوری و پرده برداری همراه است .

reply flag link

 
محمود محمودی در ‫۱۰ سال قبل، یکشنبه ۱۷ اسفند ۱۳۹۳، ساعت ۱۶:۴۹ نوشته:

با سلام با عرض سلام خدمت دوستان . بنظر بنده کسی که این شعر را گفته . پرسشی را مطرح کرده که این است.از بودنم در این عالم راضی نیستم . کلافه ام . احساس بیهودگی می کنم. و این اصلا پرسشی فلسفی نیست بلکه ناشی از ناخود شناسی است. ولی نشانه این است که شخص در جستجوی معنی خویش است. اما هنوز به احساس وجود خویش نائل نگشته

reply flag link

 
مهدی در ‫۹ سال و ۲ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۲ دی ۱۳۹۴، ساعت ۰۰:۴۱ نوشته:

شاعر این ابیات از بودن خود و از زندگانی اش کلافه است. زیرا می بینید که زندگی حتی با تمام خوشی های گاه گاهش نیز ارزش زیستن را ندارد.
اما به ظاهر بین مصرع اول و دوم تضادی وجود دارد. در مصرع اول می گوید که اگر اختیار امدن با من بود نمی امدم و زندگی کردن ارزش تحمل این همه رنج و سختی را ندارد. اما در مصرع دوم می گوید که اگر رفتن و مردن به اختیار من بود از این دنیا رخت بر نمی بستم. راز این تضاد و دوگانه گویی در چیست؟
مصرع اول مربوط به دوره ای است که انسان هنوز به ناز در کتم عدم خوابیده بوده و هیچ رغبتی برای بیداری و امدن به جهانی پر از نیاز،حرکت،و جهانی که نیش و نوش به هم است؛ نداشته است.
اما مصرع دوم به زمان بعد از افرینش مربوط است. زیرا گرچه انسان در جهانی پر از سختی و بلایا زیست می کند اما همواره با وحشتی بزرگتر نیز دست به گریبان است و ان رفتن و مردن و نیست شدن است. زیرا انسان به احساس و هوشیاری جدید خود در این دنیای تازه خو گرفته است و این فکر که روزی فراخواهد رسید که هوشیاری و شعور خود را از دست بدهد برای او دهشتناک است و از این روی در بین بد و بدتر همین جهان پر از احتیاجات و حوایج را به نیستی و از دست دادن شعور و هوشیاری ترجیح می دهد.
و انسان همواره در بین این دو بدی و انتخاب یکی از ان دو در تردید است و زندگانی خود را با تلخکامی سپری می کند.
و بیت پایانی بیانگر ارزوی چنین انسان مرددی است که بیان می دارد ای کاش اصلا بوجود نمی امده تا مجبور به زندگی کردن و انتخاب باشد؛زیرا راحتترین و بهترین راه همان بوده است که از همان ابتدا نه بوجود می امده نه شعوری می داشته و نه مجبور به رفتن و از دست دادن هوشیاری خود بوده باشد.

reply flag link

 
حمید سامانی در ‫۷ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۲۷ مهر ۱۳۹۶، ساعت ۰۶:۴۰ نوشته:

و اما نگارش این رباعی با املای صحیح
گر آمدنم به من بُدی، نامدمی
ور نیز شدن به من بدی، کی شدمی
بِه زان نبدی کاندرین دِیر خراب
نامدمی، ناشدمی، نابدمی

reply flag link

 
بی سواد در ‫۷ سال و ۵ ماه قبل، پنجشنبه ۲۷ مهر ۱۳۹۶، ساعت ۱۵:۰۱ نوشته:

واما نگارش شما حمید جان، وزن دومین بیت را به هم می ریزد.
که اندرین ، نه آمدمی ، نه شدمی ، نه بدمی درست است
( نمی آمدم ، نمی شدم ، نمی بودم)

reply flag link

 
حمید سامانی در ‫۷ سال و ۵ ماه قبل، جمعه ۲۸ مهر ۱۳۹۶، ساعت ۰۵:۴۵ نوشته:

دوست عزیز "بی سواد"
اینطور که شما فکر میکنید خوانش "نه آمدمی، نه شدمی، نه بدمی" دچار سکته (وقفه) است و روان و موزون نیست و این کاملا ٌ مشهود است، شما چرا انکار میکنید! نمیدانم

reply flag link

 
حمید سامانی در ‫۷ سال و ۵ ماه قبل، جمعه ۲۸ مهر ۱۳۹۶، ساعت ۰۵:۵۵ نوشته:

در ضمن علامت مکث یعنی ویرگول، بدون فاصله با کلمه ماقبل قرار میگیرد و بعد از آن فاصله وارد شده و رعایت میشود، به استفاده از علامت مکث در همین درج نظر توجه کنید

reply flag link

 
حسین،۱ در ‫۷ سال و ۵ ماه قبل، جمعه ۲۸ مهر ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۵۱ نوشته:

با بی سواد گرامی کاملاً موافقم
بِهْ زان نَبُدی که اندرین دیْرِ خراب،
نه آمدمی، نه شدمی، نه بُدَمی.
مضاف بر اینکه می توان این بیت را به صورت استفهامی نیز خواند :
بِهْ زان نَبُدی که اندرین دیْرِ خراب،؟
نه آمدمی، نه شدمی، نه بُدَمی.؟
زنده باشید

reply flag link

 
احمد نیکو در ‫۴ سال و ۴ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۱ آذر ۱۳۹۹، ساعت ۱۸:۰۵ نوشته:

گر آمدنم ز من بُدی، نامَدَمی
ور نیز شدن ز من بدی، کی شدمی؟
بِهْ زان نَبُدی که اندرین دهر خراب
نه آمدمی، نه شدمی، نه بُدَمی
(سنایی غزنوی)

reply flag link

 
الهه خانی در ‫۱ سال و ۱۰ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۶ خرداد ۱۴۰۲، ساعت ۰۸:۵۲ نوشته:

آیا مصرع دوم اینگونه نبوده:  ور نیست شدن به من بدی، کی شدمی؟

reply flag link

 

برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.