دمی بصحبت پیری رسیده بودم دوش
که بود منشی دیوان چرخ را استاد
ز حال بنده بپرسید و گفت نشنیدم
قصیده ئی که بتجدیدت اتفاق افتاد
دعاش کردم و گفتم که گفته ام دو سه بیت
بمدح خواجه ی آفاق صدر دولت و داد
گشاد رشته ی لؤلؤی نظم آن ابیات
ولی هنوز سر درج مکرمت نگشاد
سیاه گشت مرا دیده چون مداد و هنوز
بهیچوجه بهای مداد نفرستاد
چو این حدیث بگفتم بچشم کین در من
نگاه کرد و بخندید و گفت شرمت باد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به صحبت با یک پیرمرد رسیده است که به عنوان منشی دیوان چرخ (سرنوشت) شناخته شده است. پیر از حال شاعر می‌پرسد و به او می‌گوید که قصیده‌ای که در وصف مرد بزرگ و قدرتمند (خواجه آفاق) سروده، هنوز در کامل کردن آن موفق نبوده است. شاعر از این موضوع ناراحت می‌شود و می‌بیند که هنوز نتوانسته به آنچه که خواسته دست یابد. در پایان، وقتی این ماجرا را برای پیر تعریف می‌کند، او با نگاهی کنایه‌آمیز به شاعر می‌خندد و او را به خاطر عدم موفقیتش در نوشتن کامل شعرشان سرزنش می‌کند.
هوش مصنوعی: وقتی که به گفتگو با یک پیرمرد نشسته بودم، ناگهان متوجه شدم که او همان کسی است که کارهای بزرگ و مهمی در زندگی انجام داده و در حقیقت مانند یک استاد بوده است.
هوش مصنوعی: او از حال من پرسید و گفت که شعری را که درباره تو سروده شده، نشنیده‌ام.
هوش مصنوعی: من از خدا خواستم و گفتم که چند بیتی را در ستایش خواجه آفاق، صدر دیوان و دادگری بگویم.
هوش مصنوعی: نظم و ترتیب زیبا و دلنشین اشعار مانند دانه‌های مروارید است، اما هنوز نتوانسته‌اند به مقام و ارزش واقعی خود در نوعی از بزرگی و افتخار دست یابند.
هوش مصنوعی: چشمم به رنگ سیاهی درآمده مانند مداد، و هنوز هیچ‌گونه بهایی برای مدادم نپرداخته‌ام.
هوش مصنوعی: وقتی این داستان را گفتم، او به من نگریست و با لبخند گفت: "شرم بر تو!"
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
جهان به کام خداوند باد و دیر زیاد
برو به هیچ حوادث زمانه دست مداد
درست و راست کناد این مثل خدای ورا
اگر ببست یکی در، هزار در بگشاد
خدای عرش جهان را چنین نهاد نهاد
[...]
خدای عرش جهان را چنین نهاد نهاد
که گاه مردم ازو شادمان و گه ناشاد
مباش غمگین یک لفظ یاد گیر لطیف
شگفت و کوته ، لیکن قوی و با بنیاد
یمین دولت شاه زمانه با دل شاد
بفال نیک کنون سوی خانه روی نهاد
بتان شکسته و بتخانه ها فکنده ز پای
حصارهای قوی بر گشاده لاد از لاد
هزار بتکده کنده قوی تر از هرمان
[...]
همی ستیزه برد زلف یار با شمشاد
شگفت نیست گر از وی همیشه باشم شاد
گهی بپیچد و بستر بسیجد از دیبا
گهی بتازد و زنجیر سازد از شمشاد
ز قیر بر گل خندان هزار سلسله بست
[...]
دگر نخواهم گفتن همی ثنا و غزل
که رفت یکسره بازار و قیمت سرواد
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.