وزان روی زال و فرامرز و سام

برفتند با شادی و ناز و کام

به راهش نشستند در نیمروز

به شب خوردن و روز نخجیر بوز

ز رزم سیوم در گذشتیم نیز

فرامرز را تنگ شد رستخیز

یکی داستان یاد دارم ز خویش

که ناید همی اندر آن کم و بیش

شنیدم که روزی هم از بامداد

برآمد ز خاور یکی تیره باد

جهان را تو گفتی که بر زد بهم

ز سرما و در جانور شد دژم

سراسر هوا گشت مانند دود

زمین همچو زندان بیژن نمود

چو خلخال دلبند بربست یار

دگر زیر گیسوی او گوشوار

هوا هر گهی پر ز رعد و خروش

زمین هر زمانی برآمد به جوش

چنان شد کزان پرده قیرگون

گهی آب و گه آتش آمد برون

گزارنده این داستان کرد یاد

که چون باز لشکر به بلخ اوفتاد

دل شاه ایران بجوشید باز

همی رزم را کرد شش سال ساز

وزان پس سپه را ز کشور بخواند

هم از باختر هم ز خاور بخواند

زمین بود هفتاد فرسنگ بیش

که بُد ساخته لشکرش جای خویش

شمرده برآمد سه اسبه سوار

ز جنگ‌آوران نهصد و ده هزار

چنان گشت از انبوهشان شهر بلخ

که شد زندگانی بر آن شهر تلخ

دل بهمن از لشکرش گشت شاد

دَرِ گنج بگشاد و روزی بداد

ز اسبان تازی و برگستوان

ببخشید چندانک بودش توان

پس آنگه ز بیرون یکی بزم ساخت

که گردون از آن بزم گردن فراخت

سران سپه را یکایک بخواند

به شادی در آن بزمگه برنشاند

یکی هفته ز آواز چنگ و رباب

سر سرکشان در نیامد به خواب

گزین کرد ده ره هزاران سپاه

ببخشید خلعت سرافراز شاه

ز اسب و ستام و کلاه و قبا

چه نیکوست بخشنده گیتی خدا

سپاهی چو از شاه خشنود گشت

سر ماه نو شاه را سود گشت

ز فرزانه پرسید شاه جهان

کزین بار، گردون چه دارد نهان

چه خواهد نمودن ز کین و ز مهر

بَرِ ما دژم دارد، ار شاد چهر

بدو گفت من شاه را گفته‌ام

ز راز جهان هیچ ننهفته‌ام

که بار چهارم ز چرخ روان

شود دشمن شاه گیتیِ نوان

وزان پس کزو بیم جان باشدت

گرفتار و کشتن گمان باشدت

شکسته شود دشمن بدنهان

سر آرد بدو زندگانی جهان

چو بشنید گفتار اخترشناس

فراوان نمود او ز یزدان سپاس