شب دوشین دو پاسی رفته از شام

درآمد از درم ترکی دلارام

پریشان بر مهش مویی‌که از او

نموده تیرگی مشک ختن وام

تو گفتی‌ گشت طالع آفتابی

که شد از طلعتش روشن در و بام

به خودگفتم شگفتی را ندیدم

بتابد آفتاب اندر دل شام

خلاف رسم معهودست و عادت

طلوع مهر پیش از خندهٔ بام

دو زلفش تاکمرگاه از سر دوش

همه چین و شکنج و حلقه و دام

نه هرگز چون رخش فردوس خرم

نه هرگز چون قدش شمشاد پدرام

قد موزونش یک بستان صنوبر

صنوبر بار اگر آورد بادام

دهانش غنچه را ماند ولیکن

نباشد چون دهانش غنچه بسام

لبش یک هند، شکر بود و این فرق

که از شکر نزاید تلخ دشنام

میان مژگان چشمش توگفتی

غزالی خفته در چنگال ضرغام

نگه دلدوزتر از تیر رستم

مژه برگشته‌تر از خنجر سام

به زلفش هرچه در گیتیست چنبر

به چشمش هرچه در آفاق اسقام

در آن یک شهر زنده‌دل به زندان

وزین یک ملک تقوی‌کار بدنام

کشد هندو به چهره لام زلفش

بود هندو ولی بر صورت لام

دمیده خط مشکین‌گرد رویش

چو در پیرامن آمرزش آثام

سهی‌سرویش زیر خرمن ماه

سیه‌سنگیش زیر نقرهٔ خام

ندیدم ماه را از سروگردن

ندیدم سرو را از سیم اندام

غمش در خانهٔ دل‌کرده منزل

ولی ویران‌کن منزل چو ظلام

مژه در خستن تن بسته همت

نگه در بردن جان‌کرده اقدام

ندانم چه ازین آیدم پایان

ندانم چه ازین زایدم فرجام

درآمد از درم القصه چونان

که در آغازگم کردم سرانجام

به شوخی روی زی من‌کرد وگفتا

که ای هشیار رند دردی‌آشام

به چشم منت اگر هست اقتدایی

به مستی باید بگذاشت ایام

حکیمان هستی از مستی شناسند

حکیما سر مکش از حکمت عام

نگار ارغوان رخ‌ گرت باید

شراب ارغوانی ریز در جام

زمام از می خرد را بر سر افکن

خرد پرداز یارت تا شود رام

بطی می از پی آرامش یار

به از یک شهر زر یک دهر ابرام

می و معشوق و خلوتگاه ایمن

میسر می‌نگردد هیچ هنگام

چو در دستست چوگان می‌بزن گوی

چو نزدیکست صبدت برمچین دام

چو فرصت داری ایدر راحتی جوی

که گردد آرزوی پخته‌ات خام

چو این بشنیدم از آن ترک سرمست

سبک جستم ز جا در جستن ‌کام

به تعجیلش مئی در پیش بردم

که ماهی بیست در خم داشت آرام

مئی‌کز عکس آن پنهان نماندی

همی تصویر فکرت اندر اجسام

مئی‌ کز بوی آن چون ذره از مهر

جنینها رقص‌کردندی در ارحام

مئی صافی درون ساغر زر

به بوی ضیمران و رنگ بسام

خردپرداز و مستی‌بخش و دیرین

صفاپرورد و عنربوی و گلفام

قدح پر کرد و دوری چند بگسارد

پیاپی زان‌کهن می آن مه تام

اثر چون در عروقش کرد باده

فرو بارید شکّر از لب و کام

که بی می زیستن ‌کفرست خاصه

به عهد داور دین شاه اسلام

محمد شاه غازی آنکه تیرش

برد از مرگ سوی خصم پیغام

بوقعه پهن خوانی تا قیامت

کشیده تیغش از بهر دد و دام

فلک او را به منّت برده تعظیم

ملک او را به رغبت ‌کرده اکرام

بوند اَعدام‌ گویی حاسد او

که نپذیرند هستی هیچ اعدام

چو گیرد خنجر کین روز ناورد

گریزد رستم از چنگش چو رهام

به‌ گیتی بسکه ماند از نیزه‌اش رسم

به‌گیهان بسکه رفت از سطوتش نام

منالش آورند از هند و از چین

خراجش دردهند از مصر و از شام

جهان بخشست چون بگرفت ساغر

جهانسوزست چون برداشت صمصام

به میدان چیببت برقا از بسکه‌کوشغث‌

به ایوان‌کیست ابر از بسکه انعام

ز بیم تیغ خونریزش ‌گه‌ کین

ضیاغم نغنوندی اندر آجام

سرایش‌ کعبهٔ جودست و مردم

طوافش را ز هر سو بسته احرام

به روز عرض رایش مهر رخشان

نتابد چون به نور مهر اجرام

ز بس بخشش توگویی رزق عالم

به دست او حوالت ‌کرده قسّام

قضا فرمان برد او را در امثال

قدر گردن نهد او را در احکام

میسر نیست شبهش بر به‌ گیتی

مصور نیست مثلش اندر اوهام

وجود بخشش و کوشش به دوران

ز سعی او پذیرفتند اتمام

گرفت او دوستان را در زر و سیم

ببست او دشمنان را در خم خام

نه‌گر اوصاف او روزی نگارد

چه خاصیت بود در خلق اقلام

پی ثبت مدیح اوست ورنه

نکردی واضع خط وضع ارقام

هماره تا نماید قطب ساکن

ز رفتن تا نگیرد چرخ آرام

ملک‌ کشورگشا بادا و هر روز

به دیگر ملک دارد نصب اَعلام