مه آتش پرستم آتش اندر جان غمکش زد

در آتشگاه رسوایی به خان و مانم آتش زد

عجب نبود اگر غش کرده تا محشر فتد آنکاو

ز دست ساقی مهوش دو جام صاف بیغش زد

گر از دور جنون شد روزگارم تیره نبود عیب

که این آتش به من سودای آن شوخ پریوش زد

چو مرکب تاخت آن چابک سوار شوخ در میدان

به خلق دهر آتش از شرار نعل ابرش زد

دهد آب میش تسکین و لطف خنده ساغر

اسیری را که دوران شعله در جان مشوش زد

خوش آن رندی که در دیر مغان گر ساغر گردون

ز دست مغبچه در دست او افتاد یک کش زد

خوشی آن یافت ای فانی که دوران هر می ناخوش

که دادش او به فال فرخ و اندیشه خوش زد