گر ز شمعت چراغی افروزیم
خرمن خویش را بدان سوزیم
در غمت دود از آن به عرش رسد
آتشی کز درون برافروزیم
آفتاب جمال بر ما تاب
زانکه ما بی‌رخت سیه روزیم
تا ببینیم روی خوبت را
از دو عالم دو دیده بردوزیم
مایهٔ جان و دل براندازیم
به ز عشقت چه مایه اندوزیم؟
همچون طفلان به مکتب عشقت
ابجد عشق را بیاموزیم
در غم عشق اگر رود سر ما
ای عراقی، بیا، که فیروزیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به عشق و معشوق خود اشاره می‌کند و بیان می‌کند که اگر چه ممکن است آتش عشق او را بسوزاند، اما همچنان به آن عشق ادامه می‌دهد. او از زیبایی معشوقش می‌گوید و اینکه برای دیدن او، همه چیز را فدای عشقش می‌کند. شاعر به یادگیری عشق مانند یادگیری الفبا از مکتب عشق اشاره می‌کند و در نهایت از دوستش می‌خواهد که در غم عشق کنار او باشد تا با هم بر غم‌هایشان فائق آیند.
هوش مصنوعی: اگر با نور تو، چراغی روشن کنیم، باید آتش آن را به خرمن خود بزنیم.
هوش مصنوعی: در اندوه تو، دودی به آسمان خواهد رسید که آتش آن را از درون خود روشن کرده‌ایم.
هوش مصنوعی: خورشید زیبایی تو بر ما می‌تابد، چرا که ما بدون چهره‌ات، در تاریکی و بدبختی به سر می‌بریم.
هوش مصنوعی: برای دیدن زیبایی تو، چشمان خود را از این دو جهان با هم می‌دوزیم.
هوش مصنوعی: ما به خاطر عشق تو، تمام جان و دل خود را خرج می‌کنیم. حالا از عشق تو چقدر می‌توانیم جمع کنیم؟
هوش مصنوعی: مثل کودکان، به مکتب عشق تو می‌رویم و الفبای عشق را یاد می‌گیریم.
هوش مصنوعی: اگر در غم عشق سر ما برود، ای عراقی، بیا که ما پیروز خواهیم بود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
به که گرمی در او نیاموزیم
آتش کشته بر نیفروزیم
گر ز شمعت چراغی افروزیم
خرمن خویش را بدان سوزیم
در غمت دود آن به عرش رسد
آتشی، کز درون برافروزیم
آفتاب جمال بر ما تاب
[...]
گر بگوئیم جان خود سوزیم
آتشی در جگر برافروزیم
شمع ومن هر دو زآن همی سوزیم
تا مگر عاشقی بیاموزیم
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.