سوزد این طالعی که من دارم

نفرت از عمر خویشتن دارم

کاش تا روز حشر شب می بود

روز اگر این بود که من دارم

فلک از بسکه کین به من دارد

عجبا از این که پیرهن دارم

خودندانم که پیرهن در بر

یا به تن مرده سان کفن دارم

تیر وتیغ بلای دوران را

هدف ازجان سپر ز تن دارم

زندگی را به جای چارارکان

درد ورنج وغم و محن دارم

فی المثل زلف دلبران شده ام

بسکه پیچ وخم وشکن دارم

ز آتش غم بسوختم وز اشک

جای در سیل موج زن دارم

من سلیمانم وز گردش دهر

چشم بر دست اهرمن دارم

سوز درمغز استخوان دارم

چه عجب آتشی به جان دارم

من نه روئین تنم نه رستم زال

از چه هر هفته هفتخوان دارم

چه شکایت کنم ز دشمن وبخت

نه غم از این نه باک از آن دارم

سستی از بخت وسختی از دشمن

هر چه دارم ز آسمان دارم

زعفران خنده آورد گویند

لانسلم که امتحان دارم

من نه تصدیق این کلام کنم

من نه باور به این بیان دارم

پس چرا چشم من همی گرید

من که رخ همچوزعفران دارم

لاله گویند نیز بی ثمر است

هم ازاین گفته سرگران دارم

پس چرا من ثمر ز لاله چشم

اشک مانند ارغوان دارم

دوش پروانه ای رسید از در

پیشتر زآنکه شب رسد به سحر

خویشتن را بهشعله بی پروا

آنچنان زد که باد بر آذر

سوخت او را پر وطپان گردید

چون دل دزد شحنه دیده به بر

می شنیدم به گوش هوش از او

که مرا سوختن بود در خور

شمع در حیرتم چرا سوزد

اوکجا شد ز عشق دوست خبر

اوجماد است و بی خبر از عشق

عشق را جا بود برجانور

شمع بشنید و ریخت اشک وبگفت

تو ندانی رموز عشق مگر

هر چه موجود گشت گشت ازعشق

عشق دارد به هر وجودمقر

آتش عشق اگر تو را پر سوخت

مرمرا بین که سوخت پا تا سر

همه شب از غروب تا به سحر

منم وشمع واشک وخون جگر

شمع هی اشک ریزد ومن خون

اوبهرخن من به حجره سرتاسر

ز آتش عشق یار وهجر نگار

من همی سوزم از دل اواز سر

منم وشمع وشمع ومن لاغیر

اوبه من یار ومن بدویاور

او نشنید به پهلویم چو طبیب

من چو بیماری افتمش دربر

اومرا نورچشم باشد ومن

هستم او را رفیق جان پرور

من زرخ اشک اونمایم پاک

تا نیارد کمی به نور بصر

او هم از پرتو تجلی دوست

روشنی می دهد مرا به نظر

هر دوگریان وهر دوسوزانیم

تا کندخنده صبحدم به سحر

گر فریدون به فر وجاه شوی

باید آخر به دخمه گاه شوی

سازی آئینه گر چو اسکندر

که چو آئینه پیش آه شوی

مات گردی وزرد رخ آخر

گر به شطرنج عمر شاه شوی

درخسوف ممات خواهی شد

گر به چرخ حیات ماه شوی

گر به قد همچو تیری از پیری

چون کمان بی گمان دو تاه شوی

داری از فربهی تن ار چون کوه

آخر از لاغری چو کاه شوی

چون کفن پیرهن شود ناچار

چه پی شال یا کلاه شوی

آبروی دوکون اگر جوئی

بایدت کم ز خاک راه شوی

کی چو یوسف شوی عزیز به مصر

تا نه شاکر به قعر چاه شوی