گردباد امروز در صحرا قیامت کاشته‌ست
موی مجنون بی‌سر و پاگردنی افراشته‌ست
چون سحرگرد نفس بر آسمانها برده‌ایم
بی‌طنابی خیمهٔ ما ناکجا برداشته‌ست
در ازل آیینهٔ شرم دویی در پیش داشت
مصلحت‌بینی‌که ما را جز به ما نگماشته‌ست
تا قیامت حسرت دیدار باید چید و بس
چشم‌مخموری در این ویرانه نرگس کاشته‌ست
سرنوشت خویش تا خواندم عرقها کرد گل
این‌خط موهوم یکسر نقطهٔ شک داشته‌ست
قطره‌ای بودم .ولی از جسم خاکی بسته‌ام
فرصت عمر اینقدر بر من غبار انباشته‌ست
باد یکسر شکل عنقا خاک تصویر عدم
طرفه‌تر این کادمی خود را کسی پنداشته‌ست
ریشه واری در طلب مژگان سر از پا برنداشت
عشق ما را در زمین شرم مطلب کاشته‌ست
جز به صحرای عدم بیدل کجا گنجد کسی
تنگی این‌عرصه در دل جای‌دل نگذاشته‌ست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف حالتی عاطفی و روحانی پرداخته و به ویرانی و یأس اشاره دارد. شاعر از گردبادی یاد می‌کند که در بیابان ایجاد شده و نماد بی‌سر و سامانی است. او حسرت دیدار معشوق را در دل دارد و بیان می‌کند که در زندگی فرمانروایی جز خود آنها نیست. شاعر به سرنوشتش، ناپایداری و غبار روزگار اشاره می‌کند و به عشق و جستجوی آن در دنیای بی‌رحم اشاره می‌کند. در نهایت، او می‌گوید که در تنگنای دنیای مادی، جایی برای دل و آرزوها باقی نمانده است.
هوش مصنوعی: طوفان امروز در بیابان نشانه‌ای از قیامت به راه انداخته است و موی بی‌سر و پا، مانند گردنی افراشته، به نمایش درآمده است.
هوش مصنوعی: ما در سپیده‌دم، جان خود را به آسمانها رسانده‌ایم، بدون اینکه به هیچ چیزی تکیه کنیم، مانند این است که چادر ما را از مکان معلوم و مشخصی برچیده‌اند.
هوش مصنوعی: در آغاز، آیینه‌ای از شرم و نیکی برای خود داشت که به خاطر مصلحت، هیچ‌کس را جز خود ما معرفی نکرده است.
هوش مصنوعی: تا همیشه باید حسرت دیدار را به دل داشت و تنها می‌توان به چشم‌های مستی در این بیابان، نرگس‌هایی به یادگار کاشت.
هوش مصنوعی: زمانی که به سرنوشت خود فکر کردم، متوجه شدم که این افکار بی‌اساس، به نوعی لطافت و زیبایی به من بخشیده‌اند. در واقع، این افکار شک و تردید را به وجود آورده‌اند.
هوش مصنوعی: من تنها یک قطره بودم، اما به دلیل محدودیت‌های جسمی و دنیایی که در آن هستم، زمان زیادی را در غبار و مشکلات سپری کرده‌ام.
هوش مصنوعی: باد به‌طور کامل شکل پرنده‌ای خیالی به نام عنقا را به خود گرفت و تصویر عدم را به طرز جذابی به نمایش گذاشت. اما در این میان، کسی این کادر را واقعیت پنداشته است.
هوش مصنوعی: عشق ما مانند دانه‌ای ریشه‌دار در دل زمین کاشته شده و در طلب مژگان تو بی‌وقفه گام برمی‌دارد و از هیچ چیزی خجالت نمی‌کشد.
هوش مصنوعی: کسی نمی‌تواند در این دنیا که تنگ و محدود است، به راحتی جا بگیرد و زندگی کند، مگر اینکه به دنیای بی‌نهایت و عدم فکر کند. در واقع، این دنیا به اندازه‌ای کوچک است که جایی برای دل و احساسات نمی‌گذارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.