جغد ویرانهٔ خیال خودیم
پر فشان لیک زیر بال خودیم
شمع بخت سیه چه افروزد
آتش مردهٔ زگال خودیم
رنگ کو تا عدم بگرداند
عالمی رفت و ما به حال خودیم
غم اوج، حضیض جاه کراست
عشرت فقر بی‌زوال خودیم
کو قیامت چه محشر ای غافل
فرصت اندیش ماه و سال خودیم
دور ما را نه سبحه‌ای‌ست نه جام
گردش رنگ انفعال خودیم
باده در جام و نشئه مخموری
هجر پروردهٔ وصال خودیم
بحر در جیب و خاک لیسیدن
چقدر تشنهٔ زلال خودیم
غیر ما کیست حرف ما شنود
گفت‌وگوی زبان لال خودیم
دوری از خود قیامتست اینجا
بی‌تو زحمت‌کش خیال خودیم
شمع آسودگی چه امکانست
تا سری هست پایمال خودیم
از که خواهیم داد ناکامی
بیدل بیکسی مآل خودیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به تبیین حالتی از ناامیدی و تنهایی می‌پردازد. شاعر خود را به عنوان جغدی که در ویرانه خیال خود زندگی می‌کند، معرفی می‌کند و به تماشا و پرسش از بخت سیاه و ناکامی‌های زندگی می‌پردازد. او احساس می‌کند که در جهانی پر از ناامیدی و فقر، هیچ چیز نمی‌تواند امیدی به او بدهد. شاعر از دوری و غفلت مردم به حال خود گله می‌کند و می‌گوید که به رغم تمام دردها و عذابی که می‌کشد، همچنان در جستجوی یک پیوند، حتی اگر به صورت خیالی، باقی مانده است. در نهایت، او همچنان در جستجوی معنا و امکان‌های بهتر است، اما احساس بیکسی و ناکامی او را رنج می‌دهد.
هوش مصنوعی: ما مانند جغدی هستیم که در خرابه‌های خیال خود پر می‌پراکنیم، اما در عین حال زیر بال خود پنهان شده‌ایم.
هوش مصنوعی: چراغ خوش‌شنسی ما چه فایده‌ای دارد وقتی که آتش یا شعلهٔ زندگی‌امان از بین رفته است.
هوش مصنوعی: این بیت به این معنی است که با تغییر و تحولاتی که در دنیا به وجود می‌آید، همچنان ما در حالت خودمان باقی مانده‌ایم و تغییر خاصی نکرده‌ایم. جهانی که دائماً در حال تغییر و گذر به سمت عدم است، اما ما در وضعیت خودمان ثابت مانده‌ایم.
هوش مصنوعی: غم اوج و حضیض به چه کسی تعلق دارد، در حالی که ما از خوشی فقر بی‌پایان خود بهره‌مندیم.
هوش مصنوعی: چه روزی خواهد آمد که مردم بی‌خبرند! ای غافل، فرصت اندیشی کن و به ماه و سال خودت توجه کن.
هوش مصنوعی: ما در اطراف خود نه تسبیحی داریم و نه جامی، بلکه تنها در حالتی از انفعال و اجتماعی خود قرار داریم.
هوش مصنوعی: در جام باده‌ای هست و حالت نشئه ما به خاطر فراق، نتیجه و پرورش وصل خودمان است.
هوش مصنوعی: ما در حالی که در جیب‌مان دریا داریم، باز هم خاک را می‌لیسیم. این نشان‌دهنده‌ی تشنه‌بودن ما به آب زلال و واقعی است.
هوش مصنوعی: جز ما کسی نیست که به سخنان ما گوش دهد، ما تنها با زبان خاموش خود گفت‌وگو می‌کنیم.
هوش مصنوعی: دوری از تو عذاب و سختی بزرگی است. در غیاب تو، ما فقط در فکر و خیال خودمان گرفتار شده‌ایم.
هوش مصنوعی: آرامش مانند شمعی است که به سادگی در حال ذوب شدن است و امکان ندارد که بتوانیم از زیر پا افتادن و ضربه خوردن در امان باشیم.
هوش مصنوعی: ما از چه کسی باید طلب کمک کنیم؟ ناامیدی و تنهایی ما نشان‌دهنده سرنوشت ماست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.