گر در هوای او قدمی پیش رفته‌ایم
مانند شبنم از گره خویش رفته‌ایم
قید جهات مانع پرواز رنگ نیست
از حیرت اینقدر قفس اندیش رفته‌ایم
آنجاکه نقش جبههٔ تسلیم جاده است
آسوده‌ایم اگر همه در نیش رفته‌ایم
تا لب‌گشوده‌ایم به دریوزهٔ امید
چون آبرو ز کیسهٔ درویش رفته‌ایم
زاهد فسون زهد رها کن که عمرهاست
ما هم چو شانه از ته این ریش رفته‌ایم
دنیا و صد معامله عقبا و صد خیال
ما بیخودان به چنگ چه تشویش رفته‌ایم
غواص درد را به محیط‌گهر چه‌کار
اخگر صفت فرو به دل ریش رفته‌ایم
در آفتاب سایه سراغ چه می‌کند
از خویش تا تو آمده‌ای پیش رفته‌ایم
با هیچ ذره راست نیاید حساب ما
از بس که در شمار کم و بیش رفته ایم
بیدل نشاط دهر مآلش ندامت‌ست
چون‌گل ازبن چمن همه تن ریش رفته‌ایم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان تجربیات و احساسات عمیق شاعر در مواجهه با عشق، زندگی و دنیای مادی می‌پردازد. شاعر اشاره دارد که در مسیر عشق پیش رفته و از قید و بندهای دنیوی رها شده است. او بیان می‌کند که تمام سختی‌ها و محنت‌ها را پشت سر گذاشته و به آرامش رسیده است. خود را از زرق و برق دنیا و وعده‌های فریبنده زاهدان دور کرده و به عمق معنای زندگی پی برده است. شاعر همچنین از ندامت‌ها و دردهای زندگی صحبت می‌کند و به حالت‌های خودآگاهی و درونی اشاره دارد. در نهایت، او با احساساتی عمیق از صدای درون خود، به زندگی بی‌نهایت و حقیقی‌ای که به آن دست یافته است، اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر در محبت او قدمی برداشته‌ایم، مانند شبنم از گره خود دور شده‌ایم.
هوش مصنوعی: موانع جغرافیایی نمی‌توانند مانع آزادی رنگ‌ها شوند، اما ما به اندازه‌ای در محدودیت‌های فکری خود غرق شده‌ایم که دیگر نمی‌توانیم پرواز کنیم.
هوش مصنوعی: در جایی که تسلیم شدن به یک مسیر تبدیل می‌شود، ما آرامش داریم حتی اگر همه به سرنوشت تلخی دچار شده باشند.
هوش مصنوعی: ما برای دستیابی به آرزوهایمان به هر دری خواهیم زد و حتی از آبرویمان نیز گذشته‌ایم، مانند درویشی که از دارایی‌اش برای داشتن چیزی می‌گذرد.
هوش مصنوعی: زاهد، دست از تظاهر به زهد و دینداری بردار، زیرا سال‌هاست که ما نیز مانند شانه‌ای که از انتهای این ریش جدا شده، از حقیقت دور افتاده‌ایم.
هوش مصنوعی: در این دنیا و در میان معاملات و آرزوهای بی‌شمار ما، چرا اینقدر نگران و مضطرب شده‌ایم؟ همه‌چیز بی‌فایده است.
هوش مصنوعی: غواص درد نمی‌تواند به عمق درد و رنج برود، در حالی که ما خود به دل شکسته‌مان آتش می‌زنیم.
هوش مصنوعی: در نور آفتاب، سایه چه نیازی به خود دارد وقتی تو آمده‌ای و ما پیشرفت کرده‌ایم.
هوش مصنوعی: ما به حدی در محاسبات خود دچار اشتباه شده‌ایم که هیچ نسبتی نمی‌تواند به درستی ما را بیان کند، چرا که در شمارش چیزها، خواه کم باشد یا بیش، خطاهای فراوانی داریم.
هوش مصنوعی: زندگی با همه شور و شوقش در نهایت باعث پشیمانی می‌شود، مانند گلی که از ریشه‌اش در چمن جدا شده و پژمرده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.