چه‌سان با دوست درد و داغ چندین ساله بنویسم
نیستان صفحه‌ای مسطر زند تا ناله بنویسم
به سطری گر رسم از نسخهٔ بخت سیاه خود
خط نسخ سواد هند تا بنگاله بنویسم
ز فرصت آنقدر تنگم که گر مقدور من باشد
برات نه فلک بر شعلهٔ جواله بنویسم
زوال اعتبارات جهان فرصت نمی‌خواهد
ز خجلت آب‌گردم تا گهر را ژاله بنویسم
ز تحقیق تناسخ نامهٔ زاهد چه می‌پرسی
مگر آدم بر آید تا منش گوساله بنویسم
به خاطر شکوه‌ای زان لعل خاموشم جنون دارد
قلم در موج گوهر بشکنم تبخاله بنویسم
ز آن مدّ تغافلها که دارد چین ابرویش
قیامت بگذرد تا یک مژه دنباله بنویسم
از آن مهپاره خلقی برد داغ حسرت آغوشی
کنون من هم تهی‌گردم ز خوبش و هاله بنویسم
بهار فرصت مشق جنونم می‌رود بیدل
زمانی صبرکن تا یک دو داغ لاله بنویسم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساسات عمیق و دردکشیده شاعر است که می‌خواهد تجربیات و احساساتش را در مورد دوستی، عشق و حوادث زندگی بنویسد. او از محدودیت زمان و شرایط نامساعد خود می‌نالد و ابراز می‌کند که فرصت نوشتن احساساتش بسیار کم است. شاعر به دنبال بیان غم‌ها و آرزوهایش است، اما احساس می‌کند که نمی‌تواند به خوبی آنها را به رشته تحریر درآورد. در نهایت، او از خواننده درخواست می‌کند که کمی صبر کند تا بتواند احساسات و داغ‌های خود را به تصویر بکشد.
هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم سال‌ها درد و رنج را با دوستم در نوشته‌ای سطر به سطر بیان کنم تا احساسات و ناله‌های خود را منتقل کنم؟
هوش مصنوعی: اگر بخواهم فقط در یک خط از سرنوشت تلخ خودم بنویسم، می‌توانم خطی زیبا از نیکبختی تا بنگاله را طراحی کنم.
هوش مصنوعی: من آنقدر در تنگی زمان قرار دارم که اگر بتوانم، نه تنها بر کاغذی نمی‌نویسم، بلکه حتی بر شعلهٔ آتش هم چیزی نمی‌نویسم.
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اعتبار و ارزش‌های دنیا به سرعت از بین می‌رود و نیازی به فرصت برای این کار نیست. شاعر از احساس خجالت و شرمندگی خود سخن می‌گوید و اشاره می‌کند که به خاطر این زوال، نمی‌تواند به زیبایی و ارزش‌های حقیقی زندگی بپردازد.
هوش مصنوعی: از اینکه دربارهٔ تناسخ و بازگشت روح از یک شخص زاهد سؤال می‌کنی، چه فایده‌ای دارد؟ مگر آدم دوباره ظهور کند که من هم بتوانم مانند یک گوساله صفحاتی از منش او را بنویسم.
هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی آن لعل، من در سکوت غرق شدم و قلمم دیوانه‌وار در حال موج زدن است. انگار که می‌خواهم درخشش گوهر را بشکافم و شعری بنویسم درباره‌ی عشق و شور و شوق.
هوش مصنوعی: به خاطر بی‌توجهی‌هایی که دارد، ابروهایش مانند یک طغیانی است که زمان را پشت سر می‌گذارد. برای نوشتن یک دنباله از مژه‌اش، باید پلک بزنم.
هوش مصنوعی: از آن شب‌نما، گروهی داغ دل داشتن، اکنون من نیز از زیبایی او بی‌نصیب می‌شوم و تصمیم دارم درباره‌اش بنویسم.
هوش مصنوعی: بهار فرصتی است برای ابراز احساسات عاطفی و شور و شوق من، اما این فرصت در حال از دست رفتن است. صبر کن، تا زمانی که بتوانم چند درد و غم خود را به زیبايي بیان کنم، مانند نوشتن بر روی گل‌های لاله.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
همین شعر » بیت ۶
به خاطر شکوه‌ای زان لعل خاموشم جنون دارد
قلم در موج گوهر بشکنم تبخاله بنویسم
خوشا طغرل ازین یک مصرع بحر سخن بیدل
قلم در موج گوهر بشکنم تبخاله بنویسم!
حدیث زلف او خواهم خطی از هاله بنویسم
به جای وصف خویش شعله جواله بنویسم
در آن مکتوب که شرح قصه هجرش بیان سازم
قلم از آه بلبل می‌کنم گر ناله بنویسم
اگر خواهم سواد نسخه دیوان عشق او
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.