ز چاک سینه آهی می‌نو‌بسم
کتانم حرف ماهی می‌نویسم
محبت نامه پردازست امروز
شرار برگ کاهی می‌نویسم
سرا پا دردم از مطلب مپرسید
به مکتوب آه آهی می‌نویسم
به رنگ سایه مشق دیگرم نیست
همین روز سیاهی می‌نویسم
غبار انتظار کیست اشکم
که هر سطری به راهی می‌نویسم
سواد نقطهٔ موهوم روشن
به تحقیق اشتباهی می‌نویسم
رسایی نیست سطر رشتهٔ عجز
ز بس خاکم گیاهی می‌نویسم
گناه دیگر اظهار تحیر
اگر عذر گناهی می‌نویسم
نیاز آیینهٔ اسرار نازست
شکستم کجکلاهی می‌نویسم
هجوم لغزش هوشست خط نیست
به رغم جاده راهی می‌نویسم
دو عالم نسخهٔ حیرت سوادست
به هر صورت نگاهی می‌نویسم
ز دل نقش امیدی جلوگر نیست
بر این آیینه آهی می‌نویسم
چو صبحم صفحه بی‌نقشست بیدل
شکست رنگ گاهی می‌نویسم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساسات عمیق و درونی شاعر است که از عشق و درد ناشی از آن می‌نویسد. او از چاک سینه‌اش که نماد درد و رنج است، آهی برمی‌آورد و در تلاش است تا احساساتش را به کلمات تبدیل کند. شاعر همچنین بر بی‌ثباتی و ناامیدی خود تأکید می‌کند و می‌گوید که هر سطرش به دلیل غم و اندوهی که در دل دارد، شکل می‌گیرد. او به جستجوی خود در دنیای آشفته‌اش ادامه می‌دهد و در حالی‌که به شکاف‌ها و ناکامی‌هایش می‌پردازد، هنوز به امیدی در دلش اشاره می‌کند. در نهایت، این شعر تصویری از تیره‌روزی و تلاشی مستمر برای ابراز احساسات عمیق انسانی است.
هوش مصنوعی: از دل شکسته‌ام آهی برمی‌آید، به خاطر آن احساسات، برای تو سخنانی می‌نویسم که به زیبایی ماهی است.
هوش مصنوعی: امروز احساسات و عشق مانند نامه‌ای نوشته می‌شود که همچون شعلۀ آتش در دل برگ کاهی نمایان است.
هوش مصنوعی: من دردی عمیق و گسترده دارم و از تو می‌خواهم درباره‌اش سؤالی نکنی. اگر بخواهم احساسم را بیان کنم، تنها می‌توانم با نوشتن چند آه، آن را به تصویر بکشم.
هوش مصنوعی: این روزها دیگر تمرین‌هایم به رنگ سایه نیست؛ هم‌اکنون تنها از روزهای سیاه و تاریک می‌نویسم.
هوش مصنوعی: غبار ناامیدی کیست که اشک من است، هنگامی که هر نوشته‌ای را به امیدی می‌نویسم.
هوش مصنوعی: من در حال نوشتن چیزی هستم که ممکن است نادرست باشد، حتی اگر به وضوح به نظر برسد.
هوش مصنوعی: من نمی‌توانم با کلمات خود را به خوبی بیان کنم و به همین خاطر هر چه می‌گویم، به اندازه کافی تأثیرگذار نیست. احساس می‌کنم از درون گلی می‌روید که ناشی از خاکی است که در آن رشد کرده است.
هوش مصنوعی: من بابت حیرت و سردرگمی‌ام عذرخواهی می‌کنم و به نوعی می‌گویم که این رفتار من گناهی است.
هوش مصنوعی: من به زیبایی‌های پنهان و دل‌نشین نیاز دارم و این نیاز را به شکل ظاهری نادرستی بیان می‌کنم.
هوش مصنوعی: گاهی اوقات ذهن انسان دچار لغزش و اشتباه می‌شود و در این شرایط، نوشتن مسیر و هدف، بر خلاف جاده‌ای که دیگران می‌روند، ممکن است.
هوش مصنوعی: در دو جهان، تحیر و شگفتی به نوعی مدرکی وجود دارد که من به هر شکل و صورت، نگاهی به آن می‌اندازم و آن را ثبت می‌کنم.
هوش مصنوعی: در دل دیگر امیدی ندارم که در این آینه نمایان شود، به همین دلیل با آهی آنچه را که احساس می‌کنم می‌نویسم.
هوش مصنوعی: هنگامی که صبح می‌رسد، مانند صفحۀ خالی است و در این لحظات بیدل به رنگ و طرحی اشاره می‌کند که شاید گاهی در دلش به وجود می‌آید و آن را می‌نویسد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.