آخر چو شمع سوختم از برگ و ساز خویش
یارب نصیب کس نشود امتیاز خویش
لیلی کجاست تا غم مجنون خورد کسی
از خویش رفته‌ایم به توفان ناز خویش
بوی خیال غیر ندارد دماغ عشق
عالم گلی‌ست از چمن بی‌نیاز خویش
این یک نفس که آمد و رفت خیال ماست
بر عرش و فرش خندد و شیب و فراز خویش
در عالمی که انجمن کوری و کری است
هر نغمه پرده بست بر آهنگ ساز خویش
هر کس اسیر سلسلهٔ ناز دیگر است
ما و خط تو، زاهد و ریش دراز خویش
این بیستون قلمرو برق جمال کیست
هر سنگ دارد آتش شوق گداز خویش
بر آرزوی خلق در خلد واگذار
ما را نیاز کن به غم دلنواز خویش
بی‌پردگی نقاب بهار تعینیم
گل باغ رنگ دارد از اخفای راز خویش
از دور باش عالم نامحرمی مپرس
خلقی زده‌ست حلقه به درهای باز خویش
بیدل به بارگاه حقیقت چه نسبت است
ما را که نیست راه به فهم مجاز خویش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان احساسات عمیق خود پرداخته و از درد عشق و جدایی سخن می‌گوید. او خود را مانند شمعی می‌بیند که در آتش عشق سوخته و از یار خود جدا شده است. شاعر به ناز و زیبایی معشوق اشاره می‌کند و از غم و ناامیدی در جستجوی او سخن می‌گوید. او معتقد است که در دنیایی پر از ناکامی و مشکلات، عشق واقعی نمی‌تواند وجود داشته باشد. همچنین، او به تفاوت میان عشق واقعی و ظاهری اشاره می‌کند و از دردهایی که در دل دارد، یاد می‌کند. در نهایت، شاعر به حقیقت عشق و زیبایی دست نیافتنی آن اشاره کرده و به بی‌راهه‌رفتگی در جستجوی درک عشق اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: در نهایت، مانند شمعی که می‌سوزد و ذره‌ذره از وجودش کاسته می‌شود، آرزو دارم که هیچ‌کس از ویژگی‌های من بهره‌مند نشود.
هوش مصنوعی: لیلی کجاست که کسی بیافتد و غم مجنون را احساس کند؟ ما از خود دور شده‌ایم و به دریای ناز و شیرین خود رفته‌ایم.
هوش مصنوعی: عشق به خاطر یاد و خیالات غیر، هیچگونه بویی ندارد. در واقع عشق مانند گل زیبایی است که از باغ خود بی‌نیاز و مستقل است.
هوش مصنوعی: این لحظه‌ای که می‌آید و می‌رود، فقط یک تصور از ماست که در زمین و آسمان به شادی و هیجان می‌گذرد و نوسانات زندگی‌اش را تجربه می‌کند.
هوش مصنوعی: در دنیایی که مردم بی‌خبر از حقایق و لحاظات واقعی هستند، هر سازنده‌ای، آهنگ و نغمه‌اش را طبق دیدگاه و تجربه خود می‌سازد.
هوش مصنوعی: هر کسی در بند زیبایی و طرز رفتار دیگری است، ما هم در پی خط تو هستیم، که زاهدان و عوام گرفتار ریش و دستورات خود هستند.
هوش مصنوعی: این مکان که درختان و سنگ‌ها در آن دیده می‌شوند، متعلق به زیبایی چه کسی است که هر سنگ از عشق و شوق خود در حال ذوب شدن است؟
هوش مصنوعی: با توجه به آرزوهای مردم، ما را به جهانی زیبا بسپار و از ما بخواه که غم دل‌نشین خود را فراموش نکنیم.
هوش مصنوعی: بی‌پرده بودن و نمایش واقعی بهار باعث شده که گل‌های باغ رنگارنگ شوند و این رنگ‌ها به دلیل پنهان کردن رازهای خودشان است.
هوش مصنوعی: از دور از کسی که با او آشنایی نداری چیزی نپرس، چون افرادی در حال ورود به زندگی خود هستند و درهای قلبشان به روی دیگران باز است.
هوش مصنوعی: در بارگاه حقیقت، ما چه نسبتی داریم؟ چرا که حتی به درک معانی ظاهری و مجازی خود نیز دسترسی نداریم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.