بیقراران تو کز شوق فنا دیوانه‌اند
هرکجا یابند بوی سوختن پرونه‌اند
کو دلی‌کزشوخی حسنت‌گریبان چاک نیست
یکسر این آیینه‌ها در جلوه‌گاهت شانه‌اند
غافل از کیفیت نیرنگ حال ما مباش
گردش‌آرایان رنگ عافیت پیمانه‌اند
از محبت پرس حال خاکساران وفا
کاین غبارآلودگان گنجند یا ویرانه‌اند
مو به‌موی دلبران تکلیف زنار است و بس
این قیامت جلوه‌ها سر تا قدم بتخانه‌اند
عالم کثرت طلسم اعتبار وحدت است
خوشه‌ها آیینه‌دار شوخی یک دانه‌اند
گر خطایی سر زد از ما جای عذر بیخودی‌ست
ناتوانان نگاهت لغزش مستانه‌اند
هوش ممکن نیست سر دزدد ز فکر نیستی
بی‌گریبانان این غفلت‌سرا دیوانه‌اند
زاهدان حاشا که در خلد برین یابند بار
چون عصا این خشک‌مغزان باب آتشخانه‌اند
این امل‌فرسودگان مغرور آرامند لیک
زیر سر چنگ هوس یک ریش و چندین شانه‌اند
جز شکستن نیست سامان بنای اعتبار
رنگهای این چمن صهبای یک پیمانه‌اند
دوستان کامروز بهر آشنا جان می‌دهند
گر بیفتد احتیاج از خویش هم بیگانه‌اند
نقد امداد عزیزان تا کجا باید شمرد
هرکلیدی راکه قفلش بشکند دندانه‌اند
صرف معنی نیست بیدل فطرت ابنای دهر
یک قلم این خوابناکان مردهٔ افسانه‌اند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر، در وصف حال و هوای عاشقان و بی‌قراری آنان سروده شده است. شاعر از شوقی عقل‌زده سخن می‌گوید که دل‌ها را به آتش می‌کشد و در جستجوی زیبایی معشوق هستند. او به یادآوری زیبایی‌ها و جلوه‌های معشوق پرداخته و نسبت به غفلت عارفانه و سطح‌نگری زاهدان انتقاد می‌کند. شاعر اشاره می‌کند که در دنیای ظاهری و کثرت، وحدت باطنی گم شده و حقیقت در زیر لایه‌های ظاهری پنهان است. در پایان، تأکید بر اینکه در عشق، صمیمیت و واقعی بودن راهی بهتر از ظواهر است و انسان‌ها نباید به فریب‌ها و افسانه‌ها دل ببندند.
هوش مصنوعی: آشفته‌حالانی که به خاطر عشق به تو دیوانه شده‌اند، هر جا که بوی سوختن را حس کنند، به دنبال آن می‌روند.
هوش مصنوعی: کجا می‌توان دلی پیدا کرد که از لطافت زیبایی‌ات بی‌خبر باشد؟ این همه آینه در پیش روی تو تنها برای نمایش زیبایی و لطافت تو هستند.
هوش مصنوعی: بی‌خبر از حقیقت فریب، در حال ما نباشید؛ زیرا کسانی که به ظاهر زندگی را می‌چرخانند، تنها موانع خوشبختی و آرامش ما هستند.
هوش مصنوعی: از محبت بپرس که حال کسانی که humble هستند چگونه است، زیرا ممکن است آنها که در غبار زندگی گم شده‌اند، گنجینه‌ای با ارزش باشند یا شاید تنها ویرانه‌ای بی‌ارزش.
هوش مصنوعی: هر یک از دلبران با زیبایی و جذابیت خود، نقش و تکلیفی خاص دارند و تنها به همین زیبایی‌ها بسنده می‌شود. در این دنیا، تمامی جلوه‌ها و زیبایی‌ها به نوعی به پرستش و عشق وابسته‌اند.
هوش مصنوعی: جهان پر از تنوع، نوعی جادوست که باور به یکتایی را به چالش می‌کشد. خوشه‌های گیاهان، تنها بازتابی از بازی و شوخی یک دانه هستند.
هوش مصنوعی: اگر از ما اشتباهی سر زد، عذر و بهانه آورده‌نشده است. ناتوانان اشتباهات خود را با نگاهی عاشقانه می‌بینند که مانند لغزش‌های ناشی از مستی است.
هوش مصنوعی: عقل و هوش نمی‌توانند از تفکر درباره عدم و نیستی بگریزند. افرادی که در این عالم غفلت غوطه‌ورند، درواقع دچار جنون هستند.
هوش مصنوعی: زاهدان هرگز نمی‌توانند در بهشت جاودان و خوشی‌ها را تجربه کنند، چرا که مانند چوب خشک هستند و در واقع در آتش‌سوزی قرار دارند.
هوش مصنوعی: این افرادی که خود را باهوش و بااراده می‌دانند، به ظاهر آرام و ساکت هستند، اما در واقع تحت تأثیر وسوسه‌ها و تمایلات دنیایی، دچار تشویش و اضطراب هستند.
هوش مصنوعی: جز شکستن، هیچ راهی برای برقرار کردن اساس اعتبار وجود ندارد؛ رنگهای این باغ، همچون شراب یک پیمانه هستند.
هوش مصنوعی: دوستان امروز برای آشنایان خود جان می‌دهند، اما اگر نیازی پیش بیاید، حتی نسبت به خودی‌ها نیز بی‌توجهی می‌کنند و به بیگانگان می‌پردازند.
هوش مصنوعی: محبت و یاری عزیزان تا چه حد قابل محاسبه است؟ هر چیزی که به شکستن قفل‌ها کمک کند، از دندانه‌ها تشکیل شده است.
هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که فقط مفهوم و معنایی که از کلمات برداشت می‌شود کافی نیست. در واقع، انسان‌هایی که در زمان خود زندگی می‌کنند، بی‌خبر از واقعیات عمیق‌تر، مانند افرادی خواب‌زده و مرده در دنیای افسانه‌ها هستند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.