باغ نیرنگ جنونم نیست آسان بشکفد
خون خورد صد شعله تا داغی به سامان بشکفد
آببار ما ادبکاران گداز جرأت است
چشم ما مشکل که بر رخسار جانان بشکفد
بیدماغی فرصت‌اندیش شکست رنگ نیست
گل به رنگ صبح بابد دامن‌افشان بشکفد
تنگنای عرصهٔ موهوم امکان را کجاست
اتفدر وسعت‌که یک زخم نمایان بشکفد
در شکست من طلسم عیش امکان بسته‌اند
رنگ آغوشی‌کشد تا این‌گلستان بشکفد
مهرورزی نیست اینجا کم ز باد مهرگان
چاک زن جیب وفا تا طبع یاران بشکفد
وضع مستوری غبار مشرب مجنون مباد
داغ دل یارب به رنگ ناله عریان بشکفد
قابل نظارِِهٔ آن جلوه‌گشتن مشکل است
گرهمه صد نرگسستان چشم حیران بشکفد
هیچ تخمی قابل سرسبزی امید نیست
اشک بایدکاشتن چندان که توفان بشکفد
زبن چمن محروم دارد چشم خواب‌آلوده‌ام
بی‌بهاری‌نیست حیرت‌کاش مژگان بشکفد
در گلستانی که دارد اشک بیدل شبنمی
برگ برگش نالهٔ بلبل به دامان بشکفد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف احساسات عمیق و دردناک شاعر می‌پردازد. شاعر از عشق و آرزوهایی صحبت می‌کند که به سختی به تحقق می‌رسند و به نوعی سرشار از غم و فراق هستند. باغی که او از آن سخن می‌گوید نمایانگر تلاش‌های بی‌حاصل او برای به دست آوردن عشق و زیبایی است. همچنین او به محدودیت‌ها و مشکلاتی که در مسیر عشق وجود دارد اشاره می‌کند و بیان می‌کند که در این دنیای پر از چالش، امید و شادابی به سختی قابل دستیابی است. شاعر به زخم‌های عاطفی و تنهایی خود نیز اشاره کرده و از پوچی و بی‌حاصلی در جستجوی عشق یاد می‌کند، به‌طوری که جمال و زیبایی محبوبش به سختی قابل مشاهده می‌شود. در کل، این شعر نشان‌دهنده‌ی struggle شاعر در مسیر عاشقانه‌اش و آرزوهای پیچیده‌اش است.
هوش مصنوعی: باغی که در دل دارم، به راحتی نمی‌تواند شکوفه بزند. باید صد شعله بسوزد تا یک داغ به خوبی حاصل شود.
هوش مصنوعی: آببار ما به معنای منبعی از دانش و ادب است که از دل شجاعت و جرأت می‌جوشد. چشم ما از دیدن محبوبی که بر چهره‌اش لبخند می‌زند، دچار چالش و دشواری می‌شود.
هوش مصنوعی: در اینجا به این معنا اشاره شده است که کسانی که درک و آگاهی کافی ندارند، نمی‌توانند به فرصت‌ها و زیبایی‌ها توجه کنند. همچنین گفته می‌شود که زیبایی و شادابی گل‌ها ممکن است در نور صبح خود را نشان دهد و به این ترتیب در فصل بهار به شکوفایی و زیبایی بیشتری می‌رسند.
هوش مصنوعی: کجا می‌توان جایی را در دنیای نامعلوم پیدا کرد که در آن، زخم و درد به راحتی نمایان شود و فضا برای ابراز احساسات آزاد باشد؟
هوش مصنوعی: در زمان شکست و ناامیدی من، شادی و نعمت‌ها به نوعی محدود شده‌اند، اما به امید او، که مانند آغوشی گرم و دلپذیر است، می‌توانم انتظار داشته باشم که روزی دوباره این روزگار به شادابی و زندگی بازگردد.
هوش مصنوعی: در اینجا مهرورزی و محبت به اندازه‌ای نیست که با وزش نسیم مهرگان (فصل مهر) بتواند دل‌ها را شاد کند و فضای دوستی و وفا را برای شکوفایی فراهم سازد.
هوش مصنوعی: وضعی که در آن مخفی بودن و پنهان‌کاری وجود دارد، نباید به حالتی تبدیل شود که درد دل من، ای خدای بزرگ، به وضوح مانند ناله‌ای برملا گردد.
هوش مصنوعی: دیدن آن زیبایی کار دشواری است، حتی اگر صدها نرگس در باغ رویش کنند و چشم‌ها به شگفتی بیفتند.
هوش مصنوعی: هیچ بذر و تخمی نیست که بتواند امید به سبزی و باروری داشته باشد؛ باید انقدر اشک و غم بر دل ریخت که طوفان بشکفد و باعث رویش و شکوفایی شود.
هوش مصنوعی: از چمن زار، چشم خواب‌آلود من از محرومیت می‌نگرد. در این بی‌بهاری، حیرت می‌کنم که کاش مژگانم بشکفد.
هوش مصنوعی: در باغی که بیدل با اشک‌هایش کمرنگ شده، هر برگ آن با ناله‌های بلبل زنده می‌شود و به شکوفایی می‌رسد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
وحشتم گر یک تپش در دشت امکان بشکفد
تا به دامان قیامت چین دامان بشکفد
اشک مژگان‌پرورم، از حسرتم غافل مباش
ناله‌اندودست آن گل کز نیستان بشکفد
کو نسیم مژده وصلی که از پرواز شوق
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.