زین ساز بم و زیر توقع چه خروشد
از گاو فلک صبح مگر شیر بدوشد
آربش‌کر و فر دونان همه پوچ‌ست
زان پوست مجو مغز که از آبله جوشد
تحقیق ز تمثال چه‌گل دسته نماید
حیف است کسی در طلب آینه کوشد
جز جبههٔ ما کز تری آرد عرقی چند
کس آب ز سرچشمهٔ خورشید ننوشد
درکیسهٔ ما مایه خیال است درم نیست
دریا گهر راز به ماهی چه فروشد
یک گوش تهی نیست ز افسون تغافل
حرفی که توان گفت مگر پنبه نیوشد
بیدل به حیا چاره افلاس توان‌کرد
عریانی اگر جامه ندارد مژه پوشد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بررسی مفهوم حقیقت و ظواهر می‌پردازد. شاعر با استفاده از نمادها و تصاویر مختلف به نقد جستجوی بی‌فایده برای یافتن حقیقت می‌پردازد. او می‌گوید که در جستجوی چیزی که ارزشمند نیست، مانند جمع‌آوری آینه‌ها یا پوست گاو، تلاش نکنید و به جای آن، بهتر است به سرچشمه حقیقت بپردازید. همچنین اشاره می‌کند که عشق و احساسات واقعی باید در درون انسان‌ها وجود داشته باشد و نباید به ظواهر تکیه کرد. در نهایت، شاعر به اجتناب از تظاهر و نمایشی بودن در زندگی تأکید دارد و بر این باور است که انسان باید به صفای درون خود اهمیت دهد و از جستجوی پوشش‌ها و ظاهرهای بی‌فایده دست بکشد.
هوش مصنوعی: از این ساز و هنری که به آن پرداخته می‌شود، چه خروشی از آسمان برخیزد، مگر اینکه صبح از شیر گاو زندگی بهره‌برداری شود.
هوش مصنوعی: دقت کن که در میان انسان‌ها، کسانی که ظاهر خوبی دارند یا به مقام و جایگاه بالایی دست یافته‌اند، ممکن است در باطن خالی و بی‌ارزش باشند. بنابراین، به دنبال چیزی که در عمق وجود آن‌هاست باش و تنها به ظواهر اکتفا نکن.
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که بررسی و تفکر درباره‌ی زیبایی‌ها و جلوه‌های ظاهری جهان، مانند تماشای گل، بسیار ارزشمند است. اما تلاش کردن برای بدست‌آوردن و درک مناسباتش از طریق آینه، بیهوده و نادرست به نظر می‌رسد. به عبارتی دیگر، نباید تنها به ظواهر توجه کرد و باید به عمق زیبایی‌ها و مضمون آنها پرداخته شود.
هوش مصنوعی: تنها در میان ماست که از رطوبت وجودمان عرق می‌ریزد، و هیچ‌کس غیر از ما از سرچشمهٔ نورانی خورشید بهره‌ای نمی‌برد.
هوش مصنوعی: کیسهٔ ما پر از آرزوها و خیالات است، اما هیچ ثروتی در آن نیست. دریا راز و گنج‌های خود را به ماهی نمی‌فروشد.
هوش مصنوعی: هیچ‌کس بدون تأثیر از فریب نادیده‌گرفتن قرار نمی‌گیرد؛ حرفی که بتوان گفت، فقط در صورتی اعتبار دارد که کسی گوش شنوا داشته باشد.
هوش مصنوعی: شاعر به نشان دادن حیا و احتیاط در برابر فقر و ناداری اشاره می‌کند. او می‌گوید که اگر کسی لباس و دارایی ندارد، می‌تواند با استفاده از زینت‌هایی مانند مژه، خود را بپوشاند و از عریانی جلوگیری کند. در واقع، حتی در شرایط سخت هم می‌توان با حفظ شرافت و حیا، به زندگی ادامه داد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
آن روز که او جوشن خر پشته بپوشد
از جوشن او موی تنش بیرون جوشد
چندان بزند نیزه که نیزه بخروشد
بندش به هم اندرشود از بسکه بکوشد
صورت به جهان زشت تر از گور نبودی
وان صورت زشتش به مکان تو نکوشد
هرگز به جهان تلخ تر از مرگ نبودی
شیرین شد از آن گه که به حلق تو فروشد
مشروطه عروسی است که گر چهره نپوشد
هر دیده مر او را پی دیدار بکوشد
مستی که از این دست یکی جرعه بنوشد
دین و خرد وهوش بساقی بفروشد
گر خون خیابانی مظلوم بجوشد
سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد
گر خون خیابانی مظلوم بجوشد
سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد
گر خون خیابانی مظلوم بجوشد
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.