ای باد صبا، به پیام کسی
چو به شهر خطاکاران برسی
بگذر ز محلهٔ مهجوران
وز نفس و هوی ز خدا دوران
وانگاه بگو به بهائی زار
کای نامه سیاه و خطا کردار
کای عمر تباه گنه پیشه!
تا چند زنی تو به پا تیشه؟
یک دم به خود آی و ببین چه کسی
به چه بسته دلی، به که هم نفسی
شد عمر تو شصت و همان پستی
وز بادهٔ لهو و لعب مستی
گفتم که مگر چو به سی برسی
یابی خود را، دانی چه کسی
درسی، درسی ز کتاب خدا
رهبر نشدت به طریق هدا
وز سی به چهل، چو شدی واصل
جز جهل از چهل، نشدت حاصل
اکنون، چو به شصت رسیدت سال
یک دم نشدی فارغ ز وبال
در راه خدا، قدمی نزدی
بر لوح وفا، رقمی نزدی
مستی ز علایق جسمانی
رسوا شدهای و نمیدانی
از اهل غرور، ببر پیوند
خود را به شکسته دلان بربند
شیشه چو شکست، شود ابتر
جز شیشهٔ دل که شود بهتر
ای ساقی بادهٔ روحانی
زارم ز علایق جسمانی
یک لمعه ز عالم نورم بخش
یک جرعه ز جام طهورم بخش
کز سرفکنم به صد آسانی
این کهنه لحاف هیولانی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به باد صبا خطاب کرده و از او میخواهد پیام شخصی را به خطا کاران برساند. شاعر از باد میخواهد که از محلهی مهجوران عبور کند و به شخصی بگوید که عمرش در گناهان تباه شده و باید به خود آید و به حقیقت زندگی فکر کند. او به این شخص یادآوری میکند که وقتی به سن شصت رسیده، هنوز در غفلت روزگار گذشته و از خدا دور مانده است. شاعر هشدار میدهد که زمان به سرعت میگذرد و تا کی باید در این خطاها ادامه دهد. او به شخص توصیه میکند که به حقیقت و معرفت برسد و خود را از دنیا و تعلقات آن آزاد کند و به سوی شناخت الهی رهسپار شود. در پایان، شاعر از ساقی میخواهد که نوشیدنی روحانی به او بدهد تا از این قید و بندهای دنیوی رها شود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی آهنگهایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...
reply flag link
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.