باد فرح بخش بهاری وزید

پیرهن عصمت گل بردرید

نالۀ جان سوز ز مرغ قفس

تا به گلستان رسید (تا به گلستان رسید)

قهقهۀ کبک دری

بود چو از خودسری

بی درنگ

زد به چنگ

تا به قفس اندرم

ریخته یکسر برم

کشمکش و گیر و دار اگر گذارد

کج روی روزگار اگر گذارد

پای گل از باده تر کنم دماغی

نیش جگر خوار خار اگر گذارد

این دل بی اختیار اگر گذارد

گوشه کنم اختیار اگر گذارد

ز آه دل آتش زنم به عمر بدخواه

دیدۀ خونابه بار اگر گذارد