اگر محول حال جهانیان نه قضاست

چرا مجاری احوال برخلاف رضاست

بلی قضاست به هر نیک و بد عنان‌کش خلق

بدان دلیل که تدبیرهای جمله خطاست

هزار نقش برآرد زمانه و نبود

یکی چنانکه در آیینهٔ تصور ماست

کسی ز چون و چرا دم همی نیارد زد

که نقشبند حوادث ورای چون و چراست

اگر چه نقش همه امهات می‌بندند

در این سرای که کون و فساد و نشو و نماست

تفاوتی که درین نقش‌ها همی بینی

ز خامه‌ایست که در دست جنبش آباست

به دست ما چو از این حل و عقد چیزی نیست

به عیش ناخوش و خوش گر رضا دهیم سزاست

که زیر گنبد خضرا چنان توان بودن

که اقتضای قضاهای گنبد خضراست

چو در ولایت طبعیم ازو گریزی نیست

که بر طباع و موالید والی والاست

کسی چه داند کین گوژپشت مینارنگ

چگونه مولع آزار مردم داناست

نه هیچ عقل بر اشکال دور او واقف

نه هیچ دیده بر اسرار حکم او بیناست

چه جنبش است که بی اولست و بی‌آخر

چه گردش است که بی‌مقطع است و بی‌مبداست

مرا ز گردش این چرخ آن شکایت نیست

که شرح آن به همه‌عمر ممکن است و رواست

زمانه را اگر این یک جفاست بسیارست

به جای من چه کز این صدهزار گونه جفاست

چو عزم خدمت آن بارگاه دید مرا

که صحن و سقفش بی غارهٔ زمین و سماست

چو دید کز پی تشریف نعمت و جاهم

چو بندگان ویم قصد حضرت اعلاست

به دست حادثه بندی نهاد بر پایم

که همچو حادثه گاهی نهان و گه پیداست

سبک به صورت و چونان گران به قوت طبع

که پشت طاقتم از بار او همیشه دوتاست

نظر به حیله ز اعضا جدا نمی‌کندش

کراست بند بر اعضا که آن هم از اعضاست

عصاست پایم و در شرط آفرینش خلق

شنیده‌ای که کسی را به جای پای عصاست

اگر چه دل هدف تیر محنت است و غمست

وگرچه تن سپر تیغ آفتست و بلاست

ز روزگار خوشست این همه جز آنکه لبم

ز دست‌بوس خداوند روزگار جداست

خدایگان وزیران مشرق و مغرب

که در وزارت صاحب شریعت وزراست

سپهر فتح ابوالفتح طاهر آن صاحب

که بر سپهر کمالش سپهر کم ز سهاست

پناه ملت و پشت هدی و ناصر دین

که دین و ملت ازو جفت نصرتست وبهاست

جهان خواجگی و خواجهٔ جهان که به جاه

به خواجگان ممالک برش علو و علاست

زمانه ملکی کز کلک و خاتمش در ملک

هزار بند و گشاد و هزار برگ و نواست

ز بار حلمش در جرم خاک استسلام

ز تف قهرش در طبع آن استسقاست

ز قدر اوست که تار سپهر با پودست

ز عدل اوست که خار زمانه با خرماست

قضاش گفت به دستت دهم زمام جهان

زمانه گفت که او خود جهان مستوفاست

قدر نمود که حکم تو بر قضا فکنم

سپهر گفت که او خود به نفس خویش قضاست

در آن ریاض که طوبی نمود سایه به خلق

چه جای غمزهٔ بید وکرشمهای گیاست

در آن مصاف که خیل ملائکه صف زد

چه حد خنجر هندی و نیزهٔ بطحاست

به خط طاعت و فرمان درش وحوش و طیور

به زیر سایهٔ عدل اندرش رجال و نساست

ایا سپهر نوالی که پیش صدق سخات

سخای ابر دروغ و نوال بحر دغاست

به پیش رفعت تو چرخ گوییا پست است

به جای دانش تو عقل گوییا شیداست

ایا زمانه مثالی که امر و نهی ترا

به روزگار بدارند و کار دست و دهاست

تو آن کسی که ز بهر ثنا و مدحت تو

به مادح تو پر از روزگار مدح و ثناست

به درگه تو فلک را گذر به پای ادب

به جانب تو قضا را نظر به عین رضاست

عیار قدر تو آن اوجها که بر گردون

عیال دست تو آن موجها که در دریاست

ز شوق مجلس تست آن طرب که در زهره است

ز بهر خدمت تست آن کمر که بر جوزاست

توال دست ترا موج بحر و بذل سحاب

مسیر امر ترا بال برق و پای صباست

ز اعتدال هوایی که دولتت دارد

حماد را چو نبات انتمای نشو و نماست

فلک ز جود تو سازد لطیفهای وجود

مگر که منبع جود تو مصدر اشیاست

کف جواد ترا دهر خواست گفت سخی است

سپهر گفت مخوانش سخی که محض سخاست

جهان به طبع گراید به خدمت تو که تو

به ذات کل جهانی و کل او اجزاست

وجود خوف و رجا فرع خشم و حلم تواند

که خشم و حلم تو اصل مزاج خوف و رجاست

قضا چو ذات ترا دید گفت اینت عجب

جهان گذشت و هنوز اندرو تن تنهاست

اگر فنا در هستی به گل برانداید

ترا چه باک نه ذات تو مستعد فناست

وگر بقا نبود در جهان ترا چه زیان

بقا بذات تو باقی نه ذات تو به بقاست

چه هیکلست به زیر تو در که با تک او

بسیط گوی زمین همچو پهنه بی‌پهناست

تبارک‌الله از آن آب‌سیر آتش‌فعل

که با رکاب تو خاکست و با عنانت هواست

به وقت رفتن و طی کردن مسالک ملک

هواش فدفد و دریا سراب و که صحراست

نشیب و بالا یکسان شمارد از پی آنک

به کام او به جهان نه نشیب و نه بالاست

جهان‌نوردی کامروزش ار برانگیزی

به عالمیت رساند که اندرو فرداست

سپهر اگر بدل خویش صورتی سازد

برش چو صورت اسبی بود که بر دیباست

نه صاحبا ملکا ز آرزوی خدمت تو

دلم قرین عذابست و دیده جفت بکاست

ولیک آمدنم نیست ممکن از پی آن

که رفتنم به سرین و نشستنم به قفاست

همی به پشت چو کشتی سفر توانم کرد

که راه وادی دشوار و عبره چون دریاست

چنان مدان که تغافل نموده باشم از آن

که بر تباهی حالم همین قصیده‌گو است

بلی گناه بزرگ است اگرچه عذری هست

که گر بگویم گویند بر تو جای دعاست

ولیکن ار بدن مرده ریگ نیست چنان

که خدمت تو کند جان زار مانده کجاست

به من جواب و سؤال امور دیوان را

تعلقی نبود کان شعار و رسم شماست

سؤالکیست در این حالتم به غایت لطف

گمان بنده چنانست کان نه نازیباست

ز غایت کرم تست یا ز خامی من

که با گناه چنین منکرم امید عطاست

بدین دقیقه که راندم گمان کدیه مبر

به بنده، گرچه گدایی شعریعت شعر است

سرم به ظل عنایت بپوش بس باشد

که عمرهاست که در تف آفتاب عناست

همیشه تا به جهان اندرون ز دور فلک

شبست و روز و زین هر دو ظلمتست و ضیاست

شبت همیشه ز اقبال روز روشن باد

که روز روشن اقبال تو شب اعداست

به خرمی و خوشی بگذران جهان جهان

که هرچه جز خوشی و خرمی همه سوداست