|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به پیری و زوال لذت‌های زندگی اشاره می‌کند. او می‌گوید وقتی که انسان پیر می‌شود، لذت‌های دوران جوانی دیگر هیچ ارزشی ندارند. همچنین دندان‌ها را به لشگری تشبیه می‌کند که وقتی شکست می‌خورند، دیگر هیچ کارایی ندارند و در نهایت، این امر نشان‌دهنده ناتوانی بدن در سنین بالا است.
هوش مصنوعی: وقتی که سال‌های عمرت گذشت و پیری به سراغت آمد، لذت‌های زندگی دیگر اهمیتی نخواهد داشت. زیرا هر چه که در جوانی خورده‌ای و چشیده‌ای، اکنون به دندان‌های تو نمی‌چسبد و هیچ حس معناداری ندارد.
هوش مصنوعی: دندان‌ها مانند صف‌هایی از سربازان در بدن ما هستند و وقتی این صف‌ها شکست بخورند و دندان‌ها از بین بروند، دیگر هیچ چیز از قدرت و سلامت بدن باقی نمی‌ماند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
جان داده ام و به نزد جانان هیچست
با درد غمش مایه درمان هیچست
زنهار مخور غم جهان ای دل تنگ
دیدیم سراپای جهان کان هیچست
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.