هوا بسبزه گهر ریخت بلبل آب از چشم

تو لاله وار نشین چشم جان پر خون دار

دگر بروی خوش گل که دیده دوخته مرغ

چو دیده ز آتش گل سوخت پاو سر هموار

وجود نافه گل را بخور مشک دهد

ز شمع غنچه اگر شعله سرکشد زانوار

لبان غنچه بجو گر شراب مشکین بوست

چو لاله هر چه بر افروخت چهره دوست مدار

تو نرگسش که بود سحر سامری بنگر

ولیکن این بود از عین دلبری بیمار

پی چه بسته زبان گشته گم ز خود بلبل

مگر گشاده زبان صاحب یمین و یسار

نظام دین علی شیر بیشه اسلام

که یافت لوح و قلم از شعارش استظهار

امور حشمت ازو خاتمه پذیرفته

رموز حکمت ازو ناشنفته در اسرار

مروجی که چنان تازه ساخت جان سخن

که بسته چشم خرد از تصورش افکار

ملایک از طلب همدمیش بر در و بام

ملوک از طمع محرمیش بر در بار

یقین که هم علم عدل بر فرازد وی

یقین که هم جگر ظلم را گدازد زار

رمیده است کنون از ممالکش زان جور

که او بامر تدارک سرش کند بردار

عجب مدار ز دستش که کرده ام مانند

به بحر نیل که جاری بود از و انهار

لطایف کرمش کام خلق شهری داد

کف عنایت او شد چو بحری از ایثار

یکی که وی نهدش زهر فی المثل در دست

بگو بنوش که در کام اوست نوش گوار

شراب در دهن دوستانش نوشین طعم

شکر ببخت بد دشمنانش نیش خمار

یگانه آ سخنت را چو پیک باد آرد

دلی که مرده بود زنده سازد آن گفتار

رسانده یی تو بدان پایه سخن کامروز

جهان گرفته قیامت زصیت استشهار

بجز تو کیست که آرد بنظم بیگه و گه

گهر نثار کند کوه کوه بر احرار

اگر چه دل بتوا برار را قرین خواند

ولی کمند بدین حسن اعتقاد بر آر

دل تو ره بحق از عرش و انجمش بیش است

بعالمی که کمند از گمان درو اخیار

وکیل رزق تویی ای بزرگوار از لطف

نسیم خلق تو این مژده داد در اقطار

خیال فتنه و غمزش گرفته است گلاب

به شیشه کرده ز پاست گلاب از آن عطار

و رای طبع تو در از سخن که میبارد

تو طوطیی بسخن گفتن و شکر منقار

از آنجهت که نبودت زروی معنی مثل

نبود عقلش ازین دعوی تو استکبار

هنر بعهد تو دلجوترست و زیباتر

ستم ز عدل تو رنجور تر ز بو تیمار

دم مجادله تنها نه شورت از فضل است

که تیغ قهر تو بشکست قلب صد قهار

بدست فضل تو نقد هنر کرمها نیست

که هست گنج نهانت کرامت از دو ار

وجود نه فلکت خاک ره بهر قدمی

ستاده خیل ملک بر درت باستحضار

در تو بوسه دهد کعبه گر صفا جوید

چنانکه بر قدمت چهره می نهد زوار

عقود گوهر و دامان زر تو افشانی

به خلق یا شده ریزان ز باد برگ بهار

دری که بر سر خاصان کف تو میبارد

نریخت ابر چنان ژاله و ندید بحار

و جاهتت فلک از چهره ملک جوید

که آدمی نبود اینچنین تمام عیار

یقین که یک قدم اندر سحر همی نچمند

که سوی تو ندمند آیتی ذوی الاذکار

دل عدوی تو در آتشی چو شمع آمد

که جان نبرد از آن سوختن بصد اصرار

ولیکنش بتر از این هلاک میخواهم

بزاریی که نیارد حدیث استغفار

لییم خصم تو از مدبری دم کشتن

امید نیست که ایمان بدر برد ز انکار

تویی که ما بثنای تو عاجزیم آری

که دید چون تو خداوندی از صغار و کبار

اگر بمدح نه شایسته ایم جز ما نیست

سزای مدح که ما بنده ایم و خدمتکار

وجود کس نبود همچو خلق و مردمیت

که این نگفت به تلخی و آن نکرد آزار

دگر چو همتت اندر جهان ندیده کسی

نکرده در همه عمر التماسی از اغیار

سواد کلک تو هندوستانش در دستست

چنین که ریزد از اینگونه قطره ها بقطار

ترا ز لطف خداوندی آمد این حشمت

که برده است از آن بحر درفشان ذخار

قیاس خلق چه نامد ید ترا چشمه

که بخشش تو دوانید چشمه را در غار

درون دشمن جاهت که بر قرار مباد

نیافت هیچ دل از سوز حسرتش جز نار

رفیق خصم تو نبود بجز دل بریان

بهر چه دیده گریان او کند تیمار

تو خضر راهروانی بدانش و تحقیق

تو شیلی و تو جنید از دلایل اطوار

شک و یقین نبرد راه در کمالاتت

که در مقام عنایت نمودی استقرار

یقین ربوده کلک تو صورت ما نیست

که سوزد از حسدش چون خطت کند اظهار

از آنکه زلف تو خال و خطیست رنگینش

بسوخت صد دل سنگین و نسخ کرد اغیار

رکاب خنک فلک پیش رخش تست کران

که در هزیمت از او رفته شیر در پیکار

به پیش حمله او باد و آب سست تکند

اگر چه هست به تن همچو سنگ زیر سوار

جهان کیش برکت گرد مملکت گردد

بسعی اگر حرکت ناید از تو چون پرگار

ولایت از حرکات قلم کنی معمور

از آن زحق برکت میرسد به استکثار

در آنچه نیست بنفشه چو خط مکتوبت

چه شک که نیست چو مهر پیمبری طومار

تو فارغی و نظر چهره سوسنیش سفید

از آن بشارت و امید کاورد اخبار

دل کریم توام در دل افکند این ظن

که بارد از کرمت بر سرم در شهوار

شود امید مرا هم دل تو حاجت بخش

که پاشیم گهر القصه بر سر و دینار

مبین درین که رهی بر ستوده خود راز انک

بریده است به شایستگی ره پندار

نه من که طی نکند کس محیط خط ثبات

که بر سپهر کشد کلک تو همی ادوار

دلیل ثابته و رهنمای سایره است

دلت که دایره چرخ ازو بود دوار

یقین ز قدر فلک شد که بنده درگاه

تر از بهر سرافرازی است لیل و نهار

نکرده ایم بجز مدحتت ستایش کس

روا نباشدم این شیوه هم مگر ناچار

زبان چه میکنم آخر اگر نه بیگه و گه

ثنای تو نکنم در سخن همی تکرار

یقین که کار تو را شد ز علم شرع اساس

یقین که کام ترا شد ز حلم و صبر حصار

رفیق گشت ترا فضل و لطف یزدانی

نگاهدار تو باشد حراست جبار

بطوع من نگشایم کمر ازین خدمت

بصدق مدح تو کارم بود نه از اعسار

اگر خط تو دیده به سر من نهاده ام چه عجب

زمانه بر خط تو سر نهد باستفخار

دو دیده روشن از آن بر در تو ساید چرخ

که کرده سجده ظاهر ترا اولوالابصار

کر خط تو دیده بنده نادرا

بر خط تو سجده کرده ظاهرا