من و مجنون دو اسیریم که غم شادی ماست

هر که این شیوه ندانست نه از وادی ماست

پاس شمع رخ ساقی به دعا می داریم

کین چراغی است که در ظلمت غم هادی ماست

آن سبکبار نهالیم که در باغ جهان

سرو آزاد چمن بنده آزادی ماست

گر ندانیم ره و رسم جهان طعنه مزن

زانکه نادانی ما غایت استادی ماست

بخت اگر یار شود یار هم از ما باشد

زانکه بیزاری معشوق ز بیزادی ماست

گرچه ما خانه خرابیم ولی دلشادیم

که غم خانه کنی در پی آبادی ماست

گرچه رندیم و تهی دست چو اهلی شادیم

چرخ را با همه حشمت حسد از شادی ماست