هرکه سوی قبله مقصود رو می‌آورد
قبله مقصود هم رو سوی او می‌آورد
در ره طاعت چو اصل حق‌پرستی شد سجود
ای خوش آنکو سجده بر روی نکو می‌آورد
روز وصلش زان نگویم حرف هجران کاین حدیث
تلخی آن زهر بازم در گلو می‌آورد
صد ره از دست غم آن آرزوی جان بخشم
می‌روم زان کوی و یازم آرزو می‌آورد
مست من پیش حریفان گر نهد باری سری
ظن مبر اهلی که با کس سر فرو می‌آورد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به رابطه انسان با خدا و عشق الهی می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که هر انسانی که به سوی خدا (قبله مقصود) متوجه شود، خدا نیز به او توجه کرده و او را هدایت می‌کند. در مسیر عبادت و پرستش، سجده و عبادت فرد بر روی نیکویی و طاعت تأکید می‌شود. شاعر می‌گوید که روز وصال الهی را نمی‌توان با حرف‌های جدایی مقایسه کرد، چون تلخی جدایی همچنان در دل باقی می‌ماند. او همچنین به آرزوهای خود اشاره می‌کند و از غم آنها می‌گوید. در پایان، شاعر به وضعیت مستی و رنجی که در جمع دیگران دارد، اشاره می‌کند و یادآور می‌شود که نباید قضاوت غلطی درباره‌اش شود.
هوش مصنوعی: هر کسی که به سمت هدف و مقصود خود حرکت کند، هدف و مقصود نیز به سمت او می‌آید.
هوش مصنوعی: وقتی که در مسیر اطاعت از خداوند قرار بگیری، سجده کردن به معنای حقیقی و از روی خلوص اهمیت پیدا می‌کند. چه خوب است که کسی سجده‌اش را با نیت و نیازی پاک بر روی چهره‌ی نیکو انجام دهد.
هوش مصنوعی: در زمان وصال و دیدار او، از حرف‌های جدایی نمی‌گویم چون این داستان تلخ دوباره مثل زهر در گلویم می‌ماند.
هوش مصنوعی: بارها به خاطر غم آن آرزو که جانم را می‌گیرد، از آن محل می‌روم و دوباره آرزو می‌آورم.
هوش مصنوعی: اگر من مست باشم و در حضور دیگران سرت را پایین بیندازی، تصور نکن که به کسی جواز سر فرود آوردن می‌دهم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.