صائب » دیوان اشعار » تک‌بیتهای برگزیده » تک‌بیت شمارهٔ ۱۱۹ خانه بر دوش‌تر از ابر بهاران بودم لنگر درد تو چون کوه گران کرد مرا
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این دو بیت احساس خود را بیان می‌کند. او می‌گوید که مانند یک ابر در بهار بی‌سکون و بی‌پناه بوده است، اما عشق یا درد معشوق مانند کوهی سنگین بر دوشش افتاده و او را تحت فشار قرار داده است.
هوش مصنوعی: در سر در خاکستر دل به دوش می‌کشم و درد تو همچون کوهی سنگین، مرا به پایین می‌کشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.