سپهر و مهر چو حجاج کعبه اسلام

به عزم کعبه اسلام بسته اند احرام

یکی ستانه همی بوسدش به رسم حجر

یکی به چهره همی سایدش به شرط مقام

ز یک طرف گلوی گاو می برد ناهید

ز یکجهت بره قربان همی کند بهرام

به امن و عافیت آراسته چون صحن حرم

حریم حضرت عالی شهریار انام

خدایگان ملوک جهان مظفر دین

که نصرت و ظفر او را ملازمند مدام

جهانگشای قزل ارسلان که بر سر خصم

به زخم تیر فروبست شاهراه مسام

ضمیر او که نمودار لوح محفوظ است

به دود عجز بیندود چهره اقلام

نخست خلعت نور از خیال رایت تو

رسد به چشم جنین در مشیمه ارحام

شها جواهر اکلیل و عقد پروین را

برای زیور ملک تو داده اند نظام

هنوز تا سر زانوست کبریای تو را

ملمعی که فلک دوخت از ضیاء و ظلام

به حق رسیده تو را نوبت جهانداری

از آن شده ست مطیعت دل خواص و عوام

زمانه ناقه صالح نکشته بود که چرخ

به دست چون تو کسی خواستش سپرد زمام

منزه است مثال تو در صلاح جهان

ز اعتراض عقول و تصرف اوهام

نگاشت عزم تو بر صورت فلک جنبش

سرشت حلم تو در طینت زمین آرام

نفیر کوس تو بدخواه ملک را به سماع

چنان بود که جعل را نسیم گل به مشام

در آن هوس که شود رازدار خاتم تو

به دست حکم تو چون موم نرم گشت رخام

امل به قهقه خندد چو شیشه از شادی

چو تو به مجلس عشرت به دست گیری جام

تویی که تا کف پای تو بوسه داد رکاب

دگر سپهر حرون سر نمی کشد ز لگام

بپخت دشمن تردامنت بسی سودا

ولیک عاقبتش خشک شد به تن بر ،خام

تو رستمی به گه حمله پیر زال جهان

چگونه پیش تو دستان زند ز مردی سام؟

در آن دیار که عنف تو آتشی افروخت

لطیف تر ز هوا چیست آردش به قوام

در آن مقام که لطف تو باز دانه فکند

مسلم است که سیمرغ را کشد در دام

دهان فتنه از آن تلخ شد که رمح تو را

چو نیشکر شده شیرینی ظفر در کام

میان مرکز عالم علم بزن تا ظلم

درون دایره کاینات نهند گام

جهان ز عدل تو یکرویه راست شد به چه وجه

نهد اساس دو رویی سپهر بی فرجام؟

به موضعی که تو بر تخت ملک بنشینی

ستاره آنجا معزول گردد از احکام

مزاج سرعت عزم و ثبات حلم تو بود

که باد را حرکت داد و خاک را آرام

به دست تو چو شفق تیغ سرخ روی و هنوز

سپید کاری صبح و سیه گلیمی شام

سپیده دم چو جهان را نوید عید بداد

طلایه سحر از بام چرخ مینا فام

به گوش نامیه در می دمید باد صبا

گمان برم که ز عدل تو می گزارد پیام

که تر و خشک جهان در ضمان دولت ماست

به حق هر یک ازین پس نکو نمای قیام

همیشه تا زپراکندگی بنات النعش

بود چو روزی اهل هنر درین ایام

جهانیان را روزی مباد آن روزی

که چرخ جز تو کسی را برد به شاهی نام

گهی به تخت ظفربر،به فرخی بنشین

گهی به باغ طرب در به خرمی بخرام