هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به عید نوروز و جشن‌های گذشته اشاره می‌کند و با حسرت از افت جامعه و ویرانی کشور می‌گوید. او از هموطنان خود می‌پرسد که شکوه و عظمت ایران کجا رفته و جلال و ناموس وطن و زحمات وزیران در کجا قرار دارد. شاعر به یاد روزهایی می‌افتد که غرشی چون شیران در سرزمین ایرانیان بود و پیش‌بینی می‌کند که روزی دوباره هنر و شکوه ایرانی به نمایش درخواهد آمد.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به عید نوروز و جشن‌های گذشته اشاره می‌کند و با حسرت از افت جامعه و ویرانی کشور می‌گوید. او از هموطنان خود می‌پرسد که شکوه و عظمت ایران کجا رفته و جلال و ناموس وطن و زحمات وزیران در کجا قرار دارد. شاعر به یاد روزهایی می‌افتد که غرشی چون شیران در سرزمین ایرانیان بود و پیش‌بینی می‌کند که روزی دوباره هنر و شکوه ایرانی به نمایش درخواهد آمد.
هوش مصنوعی: عید جشن و شادمانی فرا رسیده است، ای ماه زیبای منوچهر، چهره خود را به نمایش بگذار و خون سیاووش را به یاد بیاور.
هوش مصنوعی: ای هموطنان، افتخار و عظمت ایران کجاست؟ کجا رفته‌اند علم و شرف کشوردوستی وزرا؟
هوش مصنوعی: این همان جنگل است؛ صدای غرش شیران دیگر کجاست؟
هوش مصنوعی: نه چیزی از ویرانی باقی می‌ماند و نه چیزی برای ماندن خواهد بود، روزی خواهد آمد که توانایی‌های هنر ایرانی را ببینی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.