صدر ثقة الدین کنف خلق جهانست

خاک دراو کعبهٔ اشراف زمانست

آراسته از طالع او روی سپهرست

افروخته از طلعت او صحن جهانست

در خدمت او تقویت خرد و بزرگست

از نعمت او تربیت پیر و جوانست

طبعش بگه فضل، نه طبعست، که بحرست

کفش بگه جود، نه کفست، که کانست

از کوشش او در همه آفاق دلیلست

وز بخشش، او بر همه اشخاص نشانست

ای آنکه بمقدار علو خطرت را

برتر ز همه انجم و افلاک مکانست

ز اولاد قرآن چرخ بزرگی نشانست

در صدر وزارت چو تو، تا چرخ و قرآنست

از مائدهٔ جود تو آسایش جسمست

وز فایدهٔ لفظ تو آرامش جانست

گسترده زمین جاه ترا زیر نگینست

گردنده فلک قدر ترا زیر عنانست

در نصرة حق فعل تو صد خیل و سپاهست

بر حجت دین قول تو صد تیر و سنانست

از حسن شمایل تو چو رضوان جنانی

وز عدل تو خوارزم چو روضات جنانست

صدرا، تویی آن کس که خداوند هنر را

از حادثها عون تو توفیق امانست

سرمایهٔ سودی همه کس را و رهی را

در عهد تو از فتنهٔ اوباش زیانست

رفت آب من از روی و مرا روز و شب از رنج

دو چشمهٔ خونابه زد و چشم روانست

آن عیش چو نوش من ازین غصه شرنگست

وآن قد چو تیر من ازین غصه کمانست

گر نان برود باک نباشد، چو برفت آب

تو سگ شمر آنرا که همه طالب نانست

سعیی بکن آخر، که بآفاق بگویند:

کاصحاب هنر را همه حرمت ز فلانست

تامدح تو گویند همه عمر از دل و از جان

بنده، بزبانی که همه محض بیانست

از تازی و از پارسی ارهست تفاخر

پس بندهٔ تو والی این هر دو زبانست

فضلم چو ایادی تو بی حد و شمارست

عقلم چو معالی تو بی حد و کرانست

تا ابر درفشان سپه فصل بهارست

تا باد زرفشان تبع فصل خزانست

بادی تو بشادی، که مخالف بغریوست

بادی تو بعزت، که منازع بهوانست

خالقان همه اندر کنف حفظ تو بادند

چونانکه رمه در کنف حفظ شبانست