از رنگرزان کشم بناچار
هر روز هزار رنگ آزار
داغم بر دل، که "صبر کاه" است
چون ناخن رنگرز سیاه است
باشد جگرم نهان درین داغ
مانند حنای دست صّباغ
از دوری او که هم چو ماه است
از بس شب هجر من سیاه است
خورشید چو از شبم برآید
چون پنجه ی رنگ رز نماید
از عکس جمال چون گل وی
گردد خم نیل چون خم می
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و رنجی که به خاطر دوری محبوبش میکشد صحبت میکند. او خود را به رنگرزان تشبیه میکند که هر روز با رنگهای مختلفی آزار میبیند. دلی داغ و رنجور دارد و صبرش برای او مانند کاه است. تصویر محبوبش را که مانند ماه است با یادآوری شبهای تار میبیند. وقتی صبح میرسد و خورشید طلوع میکند، زیباییاش به مانند رنگ رز نمایان میشود و صورتش همچون گل زیبایی دارد که به خم نیل، به رنگ آبی میزند. شاعر به وضوح از شدت علاقه و حسرتش سخن میگوید.
هوش مصنوعی: هر روز ناچارم از رنگآمیزی رنگهای مختلف که مرا خسته و آزرده میکند.
هوش مصنوعی: دل من پر از درد و غم است، حالتی شبیه به رنگی که مشابه سیاهی ناخن کسی است که رنگرزی میکند. این غم همچون صبری است که کمکم از بین میرود و طاقت انسانی را میکاهد.
هوش مصنوعی: دل من در این داغ پنهان است، مانند حنای دست رنگرز که در زیر ظاهری زیبا نهفته است.
هوش مصنوعی: دوری او که مانند ماه میدرخشد، باعث شده است شب جداییام بسیار تاریک و سیاه باشد.
هوش مصنوعی: زمانی که خورشید از شب طلوع میکند، زیباییاش به مانند رنگهای دلنشین گل رز جلوهگر میشود.
هوش مصنوعی: وقتی که تصویر زیبایی او را میبینم، مانند گل در حال خم شدن هستم، همچنان که رنگ نیل وقتی در کنار شراب قرار میگیرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.