گنجور

 
واعظ قزوینی

از حکم شه، این در چو به مسجد واشد

هر سو پی تاریخ، دلم جویا شد

ناگاه سروشی آمد از عالم غیب

«ای بنده بیا که باب رحمت واشد»!

 
sunny dark_mode