|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به سنگینی و سختی زندگی اشاره می‌کند. او می‌گوید که عمرش را بیهوده صرف کرده و در جایی ثابت مانده است. مانند پرندگان که برای رضایت دیگران می‌دوند، او و دوستانش نیز به دنبال خوشی دیگران هستند و خودشان در عذابند. با هر طرفی که می‌نگرند، حسرت‌هایی بر دل دارند و همچون طاووس، اشک می‌ریزند از تماشای وضعیت خودشان.
هوش مصنوعی: به دلیل سنگینی بار زندگی، به معنای واقعی کلمه در جا مانده‌ایم و مانند آسیایی که تنها در یک مکان می‌چرخد، مدت‌هاست که در همین وضعیت و شرایط قرار داریم.
هوش مصنوعی: زمانی که ما مانند مرغابی از پی لذت دیگران می‌دویم، به شادی و خوشی جمعی می‌افزاییم، اما در عین حال بار غم و سختی خود را نیز سنگین‌تر می‌کنیم.
هوش مصنوعی: هر جا که می‌رویم، شکست‌ها و حسرت‌های زیادی بر دل و جان ما سایه افکنده است. ما در این حالت، مانند طاووسی که به زیبایی خود می‌نگرد، اشک می‌ریزیم و از تماشای وضعیت و احساسات خود غمگین هستیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.