|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساس ناامیدی و بی‌حالی می‌پردازد. در ابتدا، شاعر می‌گوید که امیدشان مانند پیاله‌ای پر از نشانه‌های خشکی و کمبود است. سپس به وضعیت بیماری اشاره می‌کند که به شیشه (نماد زندگی) آسیب می‌زند. در پایان، شاعر متوجه می‌شود که ارتباط بین انسان‌های زاهد و روحانی و دنیای مادی نمی‌تواند به خوبی برقرار شود و این وضع همچون دیواری خشک است که گل نمی‌گیرد.
هوش مصنوعی: امید ما مانند جامی پر شده است، اما در عین حال، مثل بیمارانی که لبشان خشک شده، شیشه‌ی ما بی‌آب و بی‌مزه شده است.
هوش مصنوعی: گفت‌وگو با زاهد و دل‌باخته ی ثروت به هم جور در نمی‌آید، مثل این که گل هرگز بر روی دیوار خشک رشد نمی‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.