|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساس غربت و اندوه ناشی از دوری از وطن اشاره می‌کند. او می‌گوید که حتی زخم‌های آشنا (دوستان و نزدیکان) نیز نمی‌تواند جای گزین مرهم‌های بیگانه شود. همچنین، با اشاره به از دست رفتن آبرو و هویت در غربت، می‌گوید که باید مانند حبابی که از همه طرف در معرض خطر است، به خانه و وطن پناهنده شویم. در کل، این ابیات احساس تنهایی و longing برای وطن را به تصویر می‌کشند.
هوش مصنوعی: خاک دیاری که در آن زندگی می‌کنیم می‌تواند به ما کمک کند تا از درد و غم دوری از وطن خود رهایی پیدا کنیم. وقتی زخم و درد در ما ایجاد می‌شود، باید به یاری دوستی آشنا بشتابیم که می‌تواند به ما آرامش و تسکین بخشد، همانند اینکه مرهمی از طرف کسی بیگانه بر زخم‌هامان بزنیم.
هوش مصنوعی: آبرو از بین می‌رود، پس وقتی غیر از خودت به آن دقت کنی، مانند حباب که به سرعت از همه جا می‌ترکد، باید خانه‌ات را محکم ببندی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.