|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از ناامیدی و سردرگمی خود صحبت می‌کند. او به چیزهایی که در زندگی‌اش می‌گذرد اشاره می‌کند و می‌پرسد که اگر راهنمایی در کار نباشد، چه بر سر او خواهد آمد. همچنین به ناتوانی خود در دیدن حقیقت اشاره کرده و نگران آینده کودکان و نسل جدید این دیار است. به طور کلی، این شعر حال و هوای دلشکستگی و بی‌پناهی را منتقل می‌کند.
هوش مصنوعی: چرا بوی آن گل را نسیم به ما نمی‌رساند؟ ما در این میانه سرگردانیم و دیگر هیچ کس ما را راهنمایی نمی‌کند.
هوش مصنوعی: ما در باز کردن چشم‌هایمان ناتوانیم، اگر تو بند لباس خود را برداری، چه خواهد شد؟
هوش مصنوعی: ما دیوانه‌ایم و سنگ‌پرانی نمی‌کنیم، بچه‌های این سرزمین، شما چه مشکلی دارید؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.