|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به مرگ و نبودن انسان‌ها می‌پردازد و بیان می‌کند که وقتی ما نباشیم، هیچ چیزی وجود ندارد. او اشاره می‌کند که پس از مرگ، ما مانند اسیرانی در قفس خواهیم بود و تابوت ما نیز جز چنین قفسی نخواهد بود. همچنین، با اشاره به مشکل و فتنه‌ای که با نبودن یک نگهبان (عسس) به وجود می‌آید، به آشفتگی و عدم نظم در جامعه اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: تو گفتی وقتی که ما دیگر نیستیم، هیچ کس نه در جلو و نه در پشت ما حضور نخواهد داشت، حتی اگر کسی هم نباشد.
هوش مصنوعی: ما از آغاز به دنیا آمده‌ایم و به خاطر حبس و اسارت، پس از مرگ‌مان باید در تابوت‌هایمان، جز قفس، جایی دیگر نباشد.
هوش مصنوعی: از وقتی که شانه‌ات کمتر شده، آشفتگی و شلوغی زلف‌هایت در حال افزایش است و هر جا که مأموران نباشند، بازار فتنه و آشوب داغ‌تر است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.