ای بت گلرنگ روی آن باده گلگون بیار

کز فروغ او شود گلرنگ روی باده خوار

باده ای کز وی خورد بیمار گردد تندرست

باده ای کز وی خورد بیکار بازآید بکار

باده ای کز وی جدا گردد بخیل از رادمرد

باده ای کز وی شود پیدا حکیم از بادسار

باده ای چون گوهر رخشان که اندر نیک و بد

گوهر پنهان مردم گردد از وی آشکار

باده سوری بکف گیر ای بت گلرنگ روی

آن گل سوری که بر سرو روان آید ببار

در میان انجمن بخرام و ساقی باش از آنک

باده سوری زمرد گلرخ آید خوشگوار

ساقی از سرور روان خیزد چو کرد آغاز سور

صاحب اقبالی شهی زاولاد صاحب ذوالفقار

شاه بی معزولی از ملک شرف اشرف که هست

تا ابد این ملک را در خاندان او قرار

کرد خویشی با بزرگی کز بزرگان جهان

خواند بتوان خسرو صاحبقران روزگار

فخر دین احمد که تا با مصطفی خیزد بحشر

خویشتن را ساخت از اولاد او خویش و تبار

هر که او خویش و تبار آل پیغمبر بود

در دو گیتی باشد ایمن از خسار و از تبار

مهتران دین و دنیا بر مراد یکدگر

دین و دنیا را گرفتند این و آن اندر کنار

فخر دین و اشرف از خویشی بیاری آمدند

زین چه به باشد که گرد یار خویش و خویش یار

ای شه آل نبی رایات شادی بر فراز

تا هواخواهان تو دل هدیه آرند و نثار

تیره ماه آمد بخدمت تا کند در باغها

شاخساران را بروز سور تو دینار بار

دست نقاشان چین و کله بندان ساختند

در سرای تو بهاری خرم از نقش و نگار

تاج صاحبدولتی از بهر سورت شد پدید

تیر مه در باغ نو وندر سرایت نوبهار

تا بهار از تیر مه یک فصل بودی در میان

در سر او باغ باشد هر دو در یک فصل یار

ای نکوخواهان تو پیوسته شادان و عزیز

وی بداندیشان تو همواره اندر خار خار

حاصل آمد فخر دینرا و ترا از یکدگر

صد هزاران عز بی ذل فخر هم بی هیچ عار

خاندان پاک ختم انبیا را بی خلاف

عز و جاه و فخر و سنگ است از تو تا روز شمار

برخور از فرزند زیبا اظهر اشرف نسب

ای شه سادات اشرف سیرت اظهر شعار

مقتدای مشرق و مغرب بجاه و سروری

اطهر و اشرف بدند از جمع سادات کبار

چون تو باشی اظهر و اشرف بود فرزند تو

نام نیک و نسبت پاک از تو ماند یادگار

تا بود ملک شرف باقی بر آل مصطفی

کاندرین شرکت ندارد هیچ شه در روزگار

خسرو ملک شرف بادی و پیش و پس ترا

لشکری زال نبی فرمانبر و طاعت گذار

امت جد تو پیش تخت تو از طبع خویش

چون غلامان پادشاهان را مطیع و بردبار