تو که در بوستانت نیست باری

مکن دعوى بی‌جا که چنارى

عنان من که رها می‌کنى نمی‌دانى

که با هزار کمند دگر به دست نیایم

فرزند اگر توده‌ى خاکستر است

نور دو چشم پدر و مادر است

نکوئى با بدان کردن چنانست

که بد کردن بجاى نیک مردان

گویند عقیق از آن رو که سر حقیقی را

برآن حک کرده اند، گاه بود که باطل سحر بود

ای یاران، من نیز میهمان مکه ام،

اینک زمزم و منی و خیف

چشمان خویش بسیار همی مالم تا بدانم

آنچرا که می بینم به بیداری است یا خواب

بینمت اما که چشمانت جادو همی کنند

و بر دهانت خاتمی از عقیق ست

قامتت راست چو تیر است و عقابست تیری

که زن دور و مرا در دل و در جان گذرد.

آنگاه که سرا پا شگفتی ام، سرزنشم نشاید

چرا که دل هرگز طعم دوری دوستان نچشیده است

ملامت کرا! تا کی به سرزنش کوشی؟

دست از من بدار که رنجم مرا کافی است.

دامان خرابات نشینان همه پاک است

تر دامنی ماست که تا دامن خاک است

ما اگر مکتوب ننویسیم، عیب ما مکن

در میان راز مشتاقان قلم نامحرم است

ما شیر شکاران فضای ملکوتیم

سیمرغ بدهشت نگرد در مگس ما

اره بره کنکره

کراکری مندره

روان است پیوسته از شهر هستی

به ملک عدم از پی هم قوافل

پیش تر از مرتبه ی عاقلی

غافلئی بود خوش آن غافلی

بیا تا جان شیرین بر تو ریزم

که بخل و دوستی با هم نباشد

گذشت عمر تو در فکر نحو و صرف و معانی

بهایی از تو بدین نحو صرف عمر بدیع است

از کرم و بزرگواری و رهبری به اوج اسمان رسیدیم

اما ما را بیش از آن ها مظهری دلخواه است

عاشقم بر لطف و بر قهرش به جد

ای عجب من عاشق این هر دو ضد