چون طره زپای یار سر برگیرد

در حال دگر سرکشی از سر گیرد

آن رخ که بود برو نشان در دوست

هر دم فلکش زمهر در زر گیرد

هر دم زدلم آتش عشق افروزد

واتش زمن سوخته سوز آموزد

می سوزم از آنک در وجودم نم نیست

شک نیست که خون خشک بهتر سوزد

هر آه که از دلم بدر می آید

بشنو که ازو بوی جگر می آید

امشب نفس صبح چرا چون جانم

از آتش مهر دیر بر می آید

کس نیست که در درد و غمم می پرسد

از زخم سنان ستمم می پرسد

جز آه که او هر نفسم می آید

یا اشک که او دمبدمم می پرسد

ای کرده دلم بچین گیسو در بند

بسرا و زبان مرغ خوشگو در بند

بگشا گره از سلسله طره که هست

کار دل دیوانه بیک مو دربند

لعل تو بخاتم سلیمان بخرند

خاک قدمت به آب حیوان بخرند

هر در که زبحر عشقت آید زبرون

اهل خردش بجوهر جان بخرند

مگذار که هر کس خط و خالت بیند

وان عارض خورشید مثالت بیند

هم گوش تو باید که حدیثت شنود

هم چشم تو باید که جمالت بیند

چون شاهد مه غره غرّا بنمود

مشگین خط شام چین ز گیسو بشود

دفتر بکفم بود و سرشکم ناگاه

موجی بزد و سفینه از من بربود

هر کس که دلش ز عشق فرسوده شود

وز خون جگر دامنش آلوده شود

از قند شکرریز لبش مشکل او

حلوا نشود چو اشک پالوده شود

آنشب که ز زلفت گرهم بگشاید

گردون سر رشته از کفم برباید

آنروز که رخسار تو بینم بمراد

ناگاه شب از کناره بیرون آید

چون سوز غم تو از جهان برخیزد

از هستی ما نام و نشان برخیزد

برخاک سر کوی تو رفتیم بباد

تا خود چه غبار ازین میان برخیزد

چشمم که ز خون رخم منقش بیند

در خواب اگر آن دو زلف سرکش بیند

عیبی نبُود چرا که شبهای دراز

مخمور همه خواب مشوش بیند

مقبول تو عمر جاودانی یابد

محزون تو ملک شادمانی یابد

برکشته ی تیغ عشق اگر برگذری

از رهگذر تو زندگانی یابد

چون عکس تو بر جهان جان می افتد

شمع دل من در لمعان می افتد

چون از بدنم دقیقه ئی می گوید

مویت بفضولی بمیان می افتد

در چشم رخت مه فلک میل کشید

بر روی زمین دیده ی من نیل کشید

تقریر پریشانی زلفت چکنم

کان همچو شب هجر بتطویل کشید

آنکش غم عشق دلنوازی نکند

باید که حدیث عشقبازی نکند

زانروی زبان شمع برند بگاز

تا بار دگر زبان درازی نکند

ماهی که نبات از شکر آورد پدید

شام شبگون از سحر آورد پدید

روئیکه ز پسته اش دلم پر خون بود

عناب ز بادام تر آورد پدید

چشمم چو بر آن قامت رعنان افتد

بس فتنه که در عالم بالا افتد

بینی تن من در آب سرچشمه ی چشم

چون موی که در میان دریا افتد

از لوح غمت نام و نشانم نرود

واب رخت از چشم و روانم نرود

تا باده ی چون زنگ نریزم در جام

زنگ غم از آئینه ی جانم نرود

گر خلد برین در نظرم خواهد بود

گلزار رخت مصوّرم خواهد بود

ور روی بمحراب کنم در دم صبح

ابروی تو در برابرم خواهد بود