گل دید صفای آنرخ نیکو را

از غصه درید گر ته صد تو را

با شکر تو نبات لافی میزد

در چوب ز بهر آن گرفتند او را

دلدار همیگفت من محزون را

کآخر چه دواکنی دل پرخون را

از وی چو شنیدم اینسخن بگشادم

قفل از سر درج گوهر موزون را

خاتون جهان جهانملک خاتون را

آن کیسه فشان سیم و زر قانون را

جاوید بقا باد که تا دفع کند

عدلش ز سر من ستم گردون را

برخیز اگر دسترسی هست ترا

میدان بیقین که نیست پیوست ترا

در یاب و مده فرصت امکان از دست

شاید که دگر می نرسد دست ترا

در فتنه این و آن میفکن خود را

در بیم و بلای جان میفکن خود را

کاریکه در آن بسعی تو حاجت نیست

ز نهار در آن میان میفکن خود را

دل شد سیه از سپیدی برف مرا

در ده می لعل ساغری ژرف مرا

کو مطبخی پاک و مسمن مرغی

تا قلیه کند بقاتق ترف مرا

گر قصد کند بصد ضرر روی مرا

ور بسته بر آرد بسر کوی مرا

تا حاکم بر کمال فرمان ندهد

نقصان نکند بیکسر موی مرا

من بنده نکو شناسم احوال ترا

جودی نبود ترا و امثال ترا

گوئی سبب حرص لزوم جمعست

کز صرف کنند منع اموال ترا

دارم هوس لعل تو ایدر خوشاب

بشتاب تو هم که میکند عمر شتاب

تا کی دل بریان من از خون جگر

بر آتش سودای تو گرید چو کباب

کردی دلم ایماه دل افروز کباب

خواهی ز دل سوخته هر روز کباب

از سوز غم تو خون چکانید دلم

شک نیست که خون چکاند از سوز کباب

بر خاک فتاده رند کی مست و خراب

خونابه فشان ز آتش غم همچو کباب

کم نیست ز زاهدی که دارد بادی

در سر چو حباب ار چه رود بر سر آب

معشوقه چو بامداد برخاست ز خواب

یک نیمه نمود رح ز پیروزه نفاب

گفتی که طلوع آفتاب از آبست

طالع شده یک نیم و دگر نیم در آب

گر میطلبی گوهر اسرار طلب

واندر صدف ایندل بیدار طلب

از کوی تو چون راه بدر می نرود

دلدار توئی و هم تو دلدار طلب

دی ترک پری پیکر من مست خراب

با تیر و کمان کرد سوی دشت شتاب

تیرش ز کمان میشد و میگفت خرد

خورشید زماه نو روان کرد شهاب

دل ز آتش هجرانت کبابست کباب

جان هم ز خراج و غم خرابست خراب

با هر که شراب وعده وصل دهی

چون در نگری جمله سرابست سراب

هر گه که ببینیم رخ سیراب شهاب

وانغالیه گون سنبل پرتاب شهاب

دیو غم من بسوزد از تاب رخش

شک نیست که دیو سوزد از تاب شهاب

ما از می نابیم چنین گشته خراب

بس خانه که آن زمی خرابست و بیاب

هر کس که چو دف حلقه بگوش طربست

بس زود شود کیسه تهی همچو رباب

ای باد سحر گهی بصد جهد و شتاب

برخیز و جلال ملک و دین را دریاب

گو ابن یمین گفت که تو بخت منی

زانرو که نمی بینمت الا که بخواب

ای گشته دلم ز آتش هجر تو کباب

باز آی من سوخته دلرا دریاب

چون چنگ مرا تو در بغل بودی از آن

گر کیسه تهی نبود می همچو رباب

ای ز آتش سودات دل اندر تب و تاب

وی عالم خاکیم ز عشق تو خراب

دارم ز غمت مردم چشمی چو حباب

دائم ز هوا خیمه زده بر سر آب