تا حشر در این تعزیه بسیار بود کم

سرگشته و حیران

هنگام بهار است و چمن پرگل و سوسن

آفاق چو بتخانه چین گشت مزین

از پرده در آرخ بفروز ای مه ارمن

تا دیده گیتی به نو گردد همه روشن

تا لشکر حسن تو به تاراج ز هر سو

آورد شبیخون

گفتند فروتن شو تا زر به کف آری

زرگرد شود چون که شود مرد فروتن

گفتم که فروتن نشود مرد جوانمرد

ننهد ز پی مال به بدنامی گردن

زان مال عزیز است کزان عزت زاید

[...]

امیدکه جنبش کند این خون کیانی

در ملت آرین

گیرند ز سر مرد صفت تازه جوانی

چون مردم ژرمن

ویرانه یکی قصر شد، از دور نمایان شود

در قافله یاران:

با «آشتیانی » ز چه این مرد کم از زن

شد دست به گردن

شهزاده فیروز همان قحبه خائن

با آن پز چون جن

سرچشمه پستی و خداوند تلون

آقای «تدین »