کانون و شمر ز اشک و نوا ماتمیان را

در ماه محرم

در تیه بلا ماند به وا موسی عمران

در ماه محرم

دانی چه بود در بر این وقعه ی جانسوز

در ماه محرم

تحریر و بیان تو و من قلزم و شبنم

اسپید و سیاهم

ضنت مکن از گریه که صد بحر کرامت

در ماه محرم

منع از دگری می نکند اشکم و آهم

در ماه محرم

این آتش و آبی است که پیدا شده توأم

در ماه محرم

ور هست ثوابی بود از حضرت مریم

در ماه محرم

گفتم که مهی گفت که ماهست غلامم

گفتم که شهی گفت بزن سکه به نامم

گفتم که چه شد مرغ دل از دانه خالت

گفت از پی آن دانه اسیر است به دامم

گفتم ز چه صبحم شده از شام سیه تر

[...]

تا آنکه به روز دهم ماه محرّم

شد لشگر بسیار در این دشت فراهم

یکسر زپی قتل حسین گشته مصمّم

پس شمر به بیداد و ستم گشت مقدّم

شش ماه فزونست که این مایه ی ماتم

غالب شده بر قالب ذریّه ی آدم

این است بلایی که مبین باشد و مبرم

یک روز کشد بیش و دگر روز کشد کم

سر منزل اندوه و غم و کرب و بلایی

یک دل نبود از تو دمی شاد در ایّام

کشتی چه جوانان و نبودت ز کسی باک

کز آب فراتت همه را تشنه بدی کام

در ماتم این شه همه بر چهر منوّر

کردند روان لؤلؤ لالا ز دو بادام

بودند همه خشگ لب و سوخته سینه

از جور و ستمکاری اعدای بدانجام

نه بیم ز یزدان نه ز پیغمبر خاتم

کرد آنچه نیاید به گمان در همه اوهام

با کینه ببردند پس آن لشگر گمراه

اولاد علی را چو اسیران به سوی شام

کز بهر چنین روز شفیع آید ما را

هم روز قیامت به بر ایزد علّام

ای قبله ی مقصود همه بار خدایان

کن حکم بلا را رود از ساحت اسلام

یکره به شفاعت لب جان پرور بگشا

ز آسیب بلا شهر نجف را بکن آرام