زآن سرو زلف نافه بگشایم

گو بخوانند خلق عطارم

مدح مولا نیاید از درویش

سگ خود ای علی تو بشمارم

شهسوارا نه من شهید توام

[...]

ای خط تو را دایرهٔ حسن مسلم

وی نور رخت برده دل از نیر اعظم

هم خیره ز انوار رخت موسی عمران

هم زنده به انفاس خوشت عیسی مریم

هم منظر زیبای تو مهری است منور

[...]

ابلیس نشد ساجد و مردود بدانند

آن دم که ملایک همه کردند سجودم

تا کس نبرد ره به شناسایی ذاتم

گه مؤمن و گه کافر و گه گبر و یهودم

جز غم ز جهان هیچ نداریم ولیکن

گر هیچ نداریم غم هیچ نداریم

پرسید عزیزی که علی ز اهل کجایی

گفتم به ولایات علی کز همدانم

نه زان همه دانم که ندانند علی را

من زان همدانم که علی را همه دانم

بسیار ز احوال و مقامات ملافید

با ما که ز احوال و مقامات گذشتیم

با ما سخن از کشف و کرامات مگویید

چون ما زسرِ کشف و کرامات گذشتیم

دیدیم که این‌ها همگی خواب و خیال است

مردانه ازین خواب و خیالات گذشتیم

در خرمن صد زاهد و واعظ زند آتش

این داغ که ما بر دلِ دیوانه نهادیم

المنة اللّه که چو ما بیدل و دین بود

آن را که خرد پرور و فرزانه نهادیم

در خرقه ازین بیش منافق نتوان بود

بنیادش ازین شیوهٔ رندانه نهادیم

از پند تو ای خواجه چه سود است که مارا

هر نقش که نقاش ازل کرده همانیم

زین بحرپرآشوب که بی پایان است

پیوسته چو موج از پی هم می‌گذریم

نی شعلهٔ برقی و نه باران سحابی

در بادیهٔ عشق چه بی قدر گیاییم

منت نه به ما از کس و نی بر کسی از ما

نی ره سپر مقصد و نی راهنماییم

از تهمت و طعنم چه از این شهر برانی

زاهد ز تو این خانه که من خانه بدوشم

اندر پی انسان همه آفاق بگشتم

بسیار بدیدم من و بسیار ندیدم

تمکین به که گویم غم دل راکه به گیتی

جز یار ندیدم من و آن یار ندیدم