نام تو بصد معنی نقّاش نگارند

بر یاد تو و نام تو می جان بسپارند

بر بوی وصال تو همی جان بفشانند

وز وصف تو در دست بجز عجز ندارند

«دل باغ تو شد پاک ببر زان که درین دل

یا زحمت ما گنجد و یا نقش خیالت

جان نیز بنزد تو فرستیم بدین شکر

صد جان نکند آنچه کند بوی وصالت»

با هر که سخن گویم گر خواهم و گر نه

ز اول سخن نام توام در دهن آید

خاکی که بران پای نهی مشک و عبیرست

تختی که برو تکیه کنی عود مطرّاست‌

آمد بر من کارد کشیده بر من

گفتا که: درین شهر تو باشی یا من؟!

سر جمله بدانید که در عالم پاداش

آنها که درین راه بدادیم بدیدیم‌

ما را همه مقصود ببخشایش حق بود

المنّة للَّه که بمقصود رسیدیم.

گه ناز چشیدند و گهی راز شنیدند

گاهی ز جلالت بجمالت نگریدند

یکسر همه محواند بدریاء تفکر

بر خوانده بخود بر همه «لا خان و لا مان»