دلها همه از شرح جمالت مستند

نادیده ترا به مهر پیمان بستند

گر بگشایی دو زلف جانها بردند

ور بنمایی دو رخ ز غمها رستند

اقبال تمام پاک دینان دارند

آنان طلبند، لیک اینان دارند

خرسندی و عافیت نهانی گنجیست

وین گنج نهان گوشه نشینان دارند

از مشک سیه سه خال کت بر سمنند

نزدیک به چشم تو و دور از دهنند

از گوشهٔ چشم ار نظریشان نکنی

بر خال زنخها چه زنخها که زنند؟

گندم گونی که همچو کاهم بربود

نه مهر ز من خورد و نه خود مهر نمود

از غصهٔ ما به ارزنی باک نداشت

یک جو نظری به جانب ماش نبود

یارب! نه دلم بستهٔ غمهای تو بود؟

چشمم شب و روز غرق نمهای توبود؟

بر جرم و خطای من چه میگیری خشم؟

چون جمله به امید کرمهای تو بود

هر چیز که در دو کون جز روی تو بود

عکس تو و یا رنگ تو، یا بوی تو بود

لاف پر پیران جهان گردیده

بازیچهٔ طفلان سر کوی تو بود

گل کاب صفا بر رخ مهوش زده بود

دیدم که درو زمانه آتش زده بود

گفتم که: درو چرا زدی آتش؟ گفت:

یک روز بر ما نفسی خوش زده بود

شد در پی اوباش چو ننگیش نبود

در خوی و سرشت ساز و سنگیش نبود

ایشان چو شدند سیر و ترکش کردند

آمد بر من ولیک رنگیش نبود

افسوس! که در عمر درازیم نبود

خطی ز زمانهٔ مجازیم نبود

بنشاند مرا فلک به بازی در خاک

هر چند که وقت خاک بازیم نبود

از دست تو راضیم به آزردن خود

در عشق تو قانعم به خون خوردن خود

گویی که: ببینم آن دو دست به نگار

مانند دو عنبرینه در گردن خود

آن خود که بود که در تو واله نشود؟

از رنج که پرسی تو؟ که او به نشود؟

عاشق شدی، از شهر برونم کردی

ترسیدی از اغیار که در ده نشود

جان از سر زلف دلپذیریت نرهد

عقل ار خطر خط خطیرت نرهد

دل گر به مثل زهرهٔ شیران دارد

از نرگس مست شیر گیرت نرهد

چون خیل غم تو در دل ریش آید

بر سینه ز درد و غصه صد نیش آید

خونریز غمت چو مرد میدان طلبد

جز دیده کسی نیست که: تر پیش آید

دستارچه را دست تو در می‌باید

از چشم من و لب تو تر می‌باید

نتوان که چو دستارچه دستت بوسم

زیراکه به دستارچه زر می‌باید

زر در قدمت ریزم و حیفم ناید

تر در قدمت ریزم و حیفم ناید

گر دل طلبی، خون کنم و از ره چشم

سر در قدمت ریزم و حیفم ناید

یارب، جبروت پادشاهیت که دید؟

کنه کرم نامتناهیت که دید؟

هر چند که واصلان به بیداری و خواب

گفتند که: دیدیم، کماهیت که دید؟

یاران، خرد خوار و خجل نیست پدید

آن رسم شناس آب و گل نیست پدید

در دایرهٔ عشق برون یک نقطه

می‌بینم و در عالم دل نیست پدید

ای ماه، ز پیوستن من عار مدار

پیوسته مرا به هجر بیدار مدار

بر من، که فدای تو کنم جان عزیز

خواری مپسند و این سخن خوار مدار

دشمن گرو وصل ز من برد آخر

او گشت بزرگ و من شدم خرد آخر

آورد به جان لب ترا از بوسه

دندان به رخت تیز فرو برد آخر

ماهی، که بسوخت زهره چنگش بر سر

بگریست فلک با دل تنگش بر سر

مویی که ز دست شانه در هم رفتی

گردون به غلط نهاد سنگش بر سر