گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی

گه در ته جوی این و آن ریگ شوی

بر معرفتت بگو چه خواهد افزود

گیرم که تو نیز خواجه ... شوی

گر سوخته آتش بی دود شوی

هرچند زیانی، همه سر سود شوی

کنجی بنشین و نیستی جوی و مترس

بود تو کدام است که نابود شوی؟

تا کی مشغول عالم خاک شوی

وز بود و نبود شاد و غمناک شوی

زین هستی موهوم اگر پاک شوی

از خیل مجردات افلاک شوی

گیرم ز مقربان درگاه شوی

وز معتکفان درگه شاه شوی

تا پرده هستی ندری، ممکن نیست

کز راز درون پرده آگاه شوی

با حرص و هوا، کی بود روزبهی؟

محفوظ نگردی، از هوا تا نرهی

از نفس بد ایمنی به ترک هوس است

خود را نزند موش به انبان تهی

هرچند که دارد آسمان مهر و مهی

از جای درآردش ز چشمت نگهی

در بحر، ز هر قطره تنک ظرف ترست

با آن که حباب را چو دریاست تهی

از کس نبود هراس در تنهایی

امن است دلم ز پاس در تنهایی

از خلق کناره‌گیرم اما چه کنم

چون جمع شود حواس در تنهایی

ای قد تو سرو چمن دلجویی

روی تو گل گلشن نیکورویی

سودایی زلف خویش کردی چو مرا

عذرم بپذیر در پریشان‌گویی

با رستم گُرد اگر هماورد تویی

یا در صف کینه‌آوران فرد تویی

مردی نبود برآمدن با چو خودی

با نفس خود ار برآمدی، مرد تویی

در خانقه کون و مکان پیر تویی

این صومعه را باعث تعمیر تویی

باشد ز تو ارشاد جوان‌بختان را

چون صبح دوم، پیر جهانگیر تویی

ای پیرو کاملان عرفان که تویی

از ایشانی و نه چو ایشان که تویی

چون باد، ازین بحر، سبک نگذشتی

چون موج، سبک‌روح گران‌جان که تویی