ای رفته و در دام بلا هشته مرا

آتش زده در کشته و نا کشته مرا

کی رشته عافیت بدست آرم باز

کز زلف تو گم شدست سررشته مرا

ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟

درویش کجا و صحبت شاه کجا؟

نی سایه بفعر چه ز خورشید جداست

خورشید کجا و سایه در چاه کجا؟

ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا

وانگه بگدا بگو که دامن بگشا

تا چند بود قفل غمم بر در دل

این قفل غم از در دل من بگشا

عذرا بجفا اگر کشد وامق را

جان نیست دریغ عاشق صادق را

گو یار ز عاشقان وفا جوی بسر

کان خود به سر نیزه بود عاشق را

هرچند ز غصه دل فکار است مرا

وز آتش دل دو دیده زار است مرا

در عشق کباب خام سوزست دلم

تا پخته شوم هنوز کار است مرا

گر باده کشی مپوش و مستی بنما

ور پاک روی خدا پرستی بنما

در چادر پاک چون زن زشت مباش

گر مرد رهی چنانکه هستی بنما

چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب

تا بوی ترا بشنوم از عالم غیب

عیبم مکن از بیهنری کاهوی چین

از عین هنر شهره شهر است بعیب

گر سوخته نیستی در درد مکوب

وین سکه قلب بر رخ زرد مکوب

نرم از دم گرم میشود آهن سرد

گر بی دم گرمی آهن سرد مکوب

ما بنده پیریم سرا پا همه عیب

ما را که خرد؟ چو بیند از ما همه عیب

با اینهمه دوست گویدای بنده پیر

بازآ که خریدار تو ام با همه عیب

مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب

باشد که دری گشاید از عالم غیب

آن تازه جوان و صد هزاران خوبی

ما پیر و گرفتار به هفتاد و دو عیب

ما مست ره و هوای دل طبع فریب

رخش هوس از فراز تازان بدنشیب

آنگه که عنان گسسته شد توسن نفس

چون؟ باز کشد عنان او صبر و شکیب

خوشباش که بر دوزخیان روز حساب

از گیسوی خرد فرو هلد خواجه طناب

چون رشته نور آفتاب از سر مهر

ذرات جهان برکشد از چاه عذاب

اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب

با زهر غمش بساز و شکر مطلب

با داغ فراق او می وصل مجوی

در آتش دوزخ آب کوثر مطلب

خورشید سپهر بی زوالی عشق است

مرغ چمن خجسته فالی عشق است

عشق آن نبود که همچو بلبل نالی

هر گه که بمیری و ننالی عشق است

صد خانه ز خوناب دلم ویران است

وز گریه زار بیم صد چندان است

ازهر مژه ناودان خونیست روان

گر من مژه را بهم زنم طوفان است

آنکس که بخوبان لب خندان دادست

خون جگری بدردمندان دادست

گر قسمت مانداد شادی غم نیست

شادیم که غم هزار چندان دادست

آبی زدم مسیح یارت شده است

بخشیدن جان همیشه کارت شده است

جان بخشش توست گر فدای تو کنم

هم گوهر گنج خود نثارت شده است

هر دل که اسیر محنت اوست خوشست

هر سه که غبار آن سر کوست خوشست

از دوست بناوک غم آزرده مشو

خوشباش که هر چه آید از دوست خوشست

هر کس که ملامتی سرانجام وی است

از داغ محبت دلارام وی است

در سلسله محبت آموخته ایم

دیوانگی که عاشقی نام وی است

آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت

اول الف قامت دلدار نوشت

استاد همین الف بر سر خط

یکبار نوشت و طفل صد بار نوشت