هر لحظه خورد هزار سوگند دروغ

زان گونه که در بادیه اعرابی دوغ

ای رای تو در علاج بیمار علیل

برآمدن مرگ قدوم تو دلیل

در کشور مات منت جان ستدن

برداشته ای ز گردن عزرائیل

ای صنعت طب شکسته بازار از تو

هرچند بود به رنج بیمار از تو

المنة لله که عجب خوشنودند

غسال و کفن فروش و حفار از تو

آن سفله که مدح را ز ذم نشناسد

فتح از کسر و کسر ز ضم نشناسد

زو در عجبم که چون دم از شعر زند

کو شعر و شعیر را ز هم نشناسد

آراسته بیرون سرایی دیدم

در مدح خداوند سرا پیچیدم

آلود شعار شعر پاکیزه من

از لوث حدث چو مدحش اندیشیدم

بگرفت سر زلف تو رنگ از دل تو

بزدود وفا و مهر زنگ از دل تو

تا کم نشود کبر پلنگ از دل تو

موم از دل من برند و سنگ از دل تو

بر یاد تو بی تو این جهان گذران

بگذاشتم ای ماه تو از بی خبران

دست از همه شستم و نشستم به کران

چون بی تو گذشت بگذرد بی دگران

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

[...]

ای شادی عید چون به کام دل اع

دایم شده محبوس درین غمکده مع

ذورم بر اهل دل گر آزادی مح

بوسیست به رسم عیدیم از تو طمع

ای ورد ملایکه دعای سر تو

سر نیست زمانه را به جای سر تو

با دشمن تو نیام شمشیر تو گفت

سر دل من باد قضای سر تو

شاها ز تو کار ملک و دین با نسق است

وز عدل تو جان ظلم و فتنه رمق است

در عهد تو رافضی و سنی با هم

کردند موافقت که بوبکر حق است!

کس بر سر هیچ رخنه نگرفت مرا

معلوم همی شود که دزد حسنم

گر در دیرم به گفت‌وگویت باشم

ور در حرمم به جست‌وجویت باشم

در وقت حضور رو به رویت باشم

در غیبت روی دل به سویت باشم

این نامه نه نامه دافع درد من است

آرام درون رنج پرورد من است

تسکین دل گرم و دم سرد من است

یعنی خبر از ماه جهانگرد من است

انصاف بده ای فلک مینافام

تا زین دو کدام خوبتر کرد خرام

خورشید جهانتاب تو از جانب صبح

یا ماه جهانگرد من از جانب شام

زآن روز که از سروی خود ماندم فرد

شد معرکه دلاوری بر من سرد

دیرین مثلی هست که در روز نبرد

ضربت بود از حربه و دعوی از مرد

جامی هرجا که نامه ای انشاء آراست

از گفته کس به عاریت هیچ نخواست

آن را که ز صنع خود دکان پرکالاست

دلالی کالای کسانش نه سزاست