اینست همیشه عادت چرخ کبود

چون بی غمی ای دید زوال آرد زود

چون کار زاندازه نخواهد افزود

آن به که به هرچه هست باشی خشنود

جهد من و تو هیچ نمی دارد سود

جز آنچ نهاده اند نتواند بود

بر هرچ نهم دل که چنان خواهد بود

ایّامش از آن حال بگرداند زود

چون کار ز اختیار من بیرون شد

تدبیر من و عهد تو کی دارد سود

ای دل چو شمار کارها خواهد بود

از خود به بطالتی چرایی خشنود

زان پیش که سرمایه زیان بیند و سود

سودی بطلب وگرنه چون رفت چه سود

ای دل تو بدین حال چرایی خشنود

کز عمر گذشته هیچ سود تو نبود

خود را دریاب اگر نه چون مایه برفت

بسیار بگویی تو که افسوس چه سود

اول ره عشق تو مرا سهل نمود

پنداشت رسد به منزل وصل تو زود

گامی دو سه رفت راه را دریا دید

چون پای درو نهاد موجش بربود

زاول که مرا عشق نگارم بُر بود

همسایهٔ من زنالهٔ من نغنود

و اکنون کم شد ناله و عشقم افزود

آتش که همه گرفت کم گردد دود

دوش از سر خستگی مرا خواب ربود

ناگه صنمم خیال چون ماه نمود

خوش خوش به عتاب گفت در خواب شدی

شرمت بادا که عشق تو هیچ نبود

تا آتش رخسار تو را دود نبود

روزیم به بوسه ای نبودم خشنود

اکنون که شد از آتش رویت پردود

بسیار پشیمان شوی و نبود سود

کامل صفتی راه فنا می پیمود

ناگه گذری کرد به دریای وجود

یک موی زهست او بر او باقی بود

آن موی به چشم فقر زنّار نمود

گر زانکه ترا غم دلی روی نمود

بس تنگ دلیت از آن نبایست افزود

بر بوی دل سوخته می آمد غم

زان پیش تو آمد که دلش پیش تو بود

روزی دل من ز جست و جویی ناسود

پای طلبم ز بس تکاپو فرود

چون رزق و اجل نکاست هیچ و نفزود

پیمودن خاک باد پیمودن بود

گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود

لبخند یی از سر رعونت بنمود

تا لاجرمش صبا چنان زد بر روی

کش گشت همه لب و دهن خون آلود

روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود

از ساده دلی رخ تو بر وی بخشود

آشفتگی زلف تو دانم زینست

در خط شدن لب تو باری چه بود؟

انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود

از بلعجبیم طرفه دستی بنمود

گفتی دل من بدست در داشت که بود

یک نیمه بخون خضاب و یک نیمه بدود

ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود

مگذار که او از تو بود ناخشنود

زیرا که بدین سان که تویی، دیرازود

روزی گذرت بر در او خواهد بود

تیغ تو گیاهیست که مردم درود

وز زخم زبان برو خطایی نرود

در رنگ بسان برگ حنی آمد

سبزست و بهر جا که رسد لعل شود

اکنون که رخت جان جهانی بربود

در خانه نشستنت کجا دارد سود

آن روز که مه شدی نمیدانستی

کانگشت نمای عالمی خواهی بود

برقی که ز میغ آن جهان روی نمود

چون سوخته‌ای نیست کرا دارد سود

از هر دو جهان سوخته‌ای می‌بایست

کان برق که می‌جهد در او گیرد زود

دل دوش در این عشق حریف ما بود

شب تا به سحرگاه نخفت و ناسود

چون صبح دمید سوی تو آمد زود

با چهرهٔ زرد و دیدهٔ خون‌آلود